NUNCA MÁIS

Costa branca, pel da terra,
Doce e suave tal que fermosa xoven.
Amiga da terra,
amante do mar
e nai de nais.
Muller fermosa e sabia.
velo soño das gaivotas,
terra dos mariñeiros
e pan dos labregos.
Tan doce coma forte,
tan amable coma enfurecida,
pero nunca olvidada.
Gran costa ferida pos “nosotros”,
pero curada por nós.
Sangue negra sae das túas entrañas, que,
ferida por arma branca,
soltan o sangue que nos mata.

Gran mancha branca
traballa nas túas areas ennegrecidas
por unha sangue noxenta,
provinte da incompetenza foránea.
A eles debemos a vida,
sen eles a morte acaecería.
Exército empedernido;
que día tras día loitan sen descanso
contra un enemigo incansable;
sen máis soldo cá satisfacción,
sen máis aguinaldo cá soriso dun neno,
sen máis pracer cunha praia dourada.

Homes que coas súas,
máis que pequenas cunchas,
loitan contra os elementos cada día,
arriscándose a morrer,
para intentar un futuro con vida.
Cada noite, na que todo se esquece,
traen a captura que os enche de merda,
coa desesperación de saír mañá
para sempre manter a vida.

Mulleres, homes, nenos e vellos.
Galegos, asturianos, vascos, madrileños,
casteláns, cataláns, navarros,
andaluces e xente do mundo enteiro
que deixades os vosos faceres,
para emporcarvos na merda,
tedes o favor dos galegos
que vos prestan unha soa palabra:
GRAZAS


O Dragón Soñador
10/12/2002