ASESINOS FORA

Este blog e o seu responsable quer achegar aos familiares da nova víctima de ETA, o empresario Ignacio Uría, o seu máis sentido pésame; así e como aprobeitar para condear este atentado e todos aqueles actos de violencia que proveñan da barbarie terrorista que intenta destruir unha democracia enreizada en toda España dende hay xa máis de 30 anos.

Os asesinos de ETA só perseguen causar medo na sociedade vasca e, por irradiación, en toda a sociedade española. Un medo que intentan impor para conseguir os seus fíns.

Nunha sociedade democrática como é a española, non se pode tolerar ningún tipo de violencia impositiva, e menos aínda para alcanzar o poder...por elo tódolos deócratas témonos que unir para facer un frente común para que este tipo de actos de barbarie terrorista finalicen, e que dunha vez por todas tódolos cidadáns vascos poidan expresar libremente as súas ideas, así como a exercer libremente a súa profesión como neste caso pretendía Ignacio Uría.

Todos xuntos podemos conquerir o fin da violencia de ETA.

E para todos aqueles que seguen apoiando a barbarie asesina deste grupo de energumenos incultos facerlles unha pregunta: os asesinos que matan a un empresario que está dando postos de traballo en Euzkadi e que dá beneficios económicos así como progreso as terras de Euzkadi, son os que pretenden facer esas terras un lugar prospero??

Dende este blog dicir finalmente: CONTRA O TERRORISMO E POLA DEMOCRACIA ETA NON, ETA EZ.

CALATAYUD E A SÚA COMARCA

Cidade, situada ao leste da provincia de Zaragoza e en plena Cordilleira Ibérica, ten escondidos fermosos tesouros tanto culturais, como naturais.
A nivel cultural termos que destacar as diversas construcións distribuídas, non só pola cidade en sí, senón tamén por toda a extensa xeografía, con monumentos dignos de ver. Pero se dúbida o que destacaría sería a que poderíamos chamar xoia da coroa de Calatayud, que é un fresco de Goya, pintado cando este famoso pintor español dos séculos XVIII e XIX tiña 17 anos, polo que é a primeira obra coñecida deste pintor. Esta obra pictórica, podémola atopar na propia cidade de Calatayud, na súa igrexa principal. Esta obra está realizada, non sobre un lenzo, nin tampouco nunha parede, senón sobre madeira e son as portas dun armario-relicario. Pero a verdade, xunto a esta xoia pictórica podemos atopar outras xoias no museo privado da parroquia, que se pode visitar por un módico prezo de 1,50 € no que se inclúe a un guía; que sen ser experto en arte; explica toda dunha forma que pode chegar a ser maxistral. Un pequeno apuntamento deste museo é que atoparemos un armario no que se atopan tódolos arcanxos dos santos sacramentos, dos que nos asombraremos (como o fixen eu) que son catro os arcanxos e non tres como normalmente se pensa.
Despois de ver esta asombrosa igrexa e o seu museo, o visitante pode pasear polas diversas rúas da cidade no que verá obras arquitectónicas nos que atopará diversos tipos arquitectónicos, entre os que atoparemos o mozarabe, o románico, barroco e inclusive psudo-neoclásico, ou algo que así me pareceu nunha fachada dunha igrexa. Todas estas construcións estarán feitas en pedra ou en ladrillo. Existe, preto da praza maior unha igrexa (tan grande coma unha catedral) feita de ladrillo; a cal me impresionou debido a que xamais vin algo parecido na Nosa Terra galega.
A cume da visita a cidade de Calatayud é a visita ao seu castelo árabe. A verdade é que a súa conservación non é moi boa, pero xa se están tomando medidas para evitar a súa destrución polo paso do tempo. En todo caso a súa visita merece a pena, pois é impresionante a extensión que cobren os seus muros máis exteriores, así e como a fortaleza atópase dividida en dúas partes, unha en cada colina da cidade.
Deixando xa a visita á cidade de Calatayud non se pode deixar de visitar o “Monasterio de Piedra”. Situado no nacemento do río “Piedra”, o mosteiro foi construído no século XI e XII, e aínda que despois da desamortización de Mendizábal foi parcialmente destruído pola deixadez e polos espolios cometidos polos veciños da zona, ate que foi adquirido por uns nobres. O mosteiro pódese visitar só en parte, pois a outra parte está dedicada a un Hotel. Mentres se espera polo guía para a visita (a visita é sempre guiada) pódese visitar a exposición permanente sobre o chocolate, posto que este foi o primeiro lugar onde se fixo chocolate por primeira vez en Europa.
Pero o máis importante do mosteiro non é a construción en si, se non todo o parque que o rodea, onde a auga xoga por entre as terras, formando cataratas impresionantes. A visita non só merece a pena, se non que é imprescindible. Por entre a natureza a paz invade todo o corpo e a alma. Agora sei porque estaba situado un mosteiro nesa zona, xa que era a mellor forma de reflexionar e atopar a paz espiritual. A ruta, tan só por entre os camiños que percorren toda esa maravillosa natureza dura entre unha hora e media e dúas horas. Mais non só atoparemos paisaxes, se non tamén mostras de cetrería con todo tipo de aves. Toda a visita ao mosteiro, incluída a visita guiada polo mosteiro, a visita ao parque e a cetrería son 12 €.
Tamén o visitante ten que realizar unha parada obrigada nas Hoces do Río Me4sa en Jaraba que se caracterizan por ser un desgaste do río nas montañas arcillosas da zona. Impresiona a capela existente no medio das hoces e a media altura entre o chan e o ceo.
Finalmente os viaxeiros que percorren a zona deben visitar tódolos pobos do alrededor porque sempre van encontrar cousas interesantes; así terá á súa disposición Castrejón de las Armas, Ateca, Jaraba, Nuévalos, Terrer, Alhama de Aragón…
O viaxeiro non pode deixar esta zona de Zaragoza sen levarse antes para casa un pouco de chocolate de Ateca, que se vende en tabletas de un kilo, e do que dou fe de que está moi rico.
Unha curiosidade final é que en todos as aldeas, vilas, e na propia cidade de Calatayud, as torres, os campanarios das igrexas, e algúns edificios atópanse torcidos e a punto de caer…a resposta ao enigma de porqué están así radica no solo, xa que a zona está formada por terreos calcareos xunto con terreo estable, o que fai que si se filtra auga nunha zona calcarea, esta desfaise, facendo torcer o edificio ao desprazar a súa cimentación.

OBAMA: A REALIDADE DA ILUSIÓN

Tiven un sono no cal a esperanza volvía a rexurdir na Humanidade. Tiven un sono no que, por fin, a raza e a cor da pel non importa para chegar ao máis alto. Tiven un sono no que a xuventude e a ilusión polo cambio chegaba ao goberno da nación máis poderosa do mundo.
Ese sono é hoxe unha realidade coa elección de Obama como presidente dos Estados Unidos de América. O novo presidente creará historia, non só por ser o presidente con menos idade dos EE.UU., nin tampouco por ser o primeiro presidente negro da breve historia da, agora, nación máis importante do Mundo (demostrándose así que a cor da pel non pode impedir a ningunha persoa conseguir os seus sonos e compensando a longa historia de marxinación desta raza nos EE.UU.); se non que tamén o será porque espertou, non só nos estadounidenses, se non en case todo o mundo, unha grande espectativa, unha forte ilusión e, sobre todo, unha incontable esperanza de cambio.
Un cambio para un mundo mellor, un mundo de paz e de prosperidade en todo o planeta…pois este norteamericano multiracial soubo crear ilusión entre norteamericanos de tódalas razas e de todo o pais coa súa retórica chea de esperanza nun futuro mellor (we can change).
Pero, agora, despois da resaca electoral e de espertar dunha longa noite de reconto de votos e festexos fagámonos unha pregunta: o cambio pódese dar?; dito doutra maneira, o “yes, we can”, pódese facerse realidade?
É claro que o primeiro paso está dado, o cal foi que os estadounidenses (cidadáns conservadores por natureza) apostasen por un cambio, que en primeiro momento parece radical…pero este é un primeiro paso no camiño longo que nos espera se queremos facer realidade as promesas ilusionantes de cambio e de futuro esperanzador. Porque o difícil chega agora. A realidade que agarda é un mundo en crise, un mundo en guerra contra o terrorismo, un mundo onde o cambio climático é unha realidade; un mundo onde a maioría de habitantes está na extrema pobreza… e a realidade, tamén di que un só home (por moi poderoso que sexa) non pode cambiar o mundo el só.
A sociedade dos EE.UU. ten que cambiar de forma de ser e de pensar para poder axudar a cambiar o mundo que o rodea. Esa é a grande labor que agarda a Obama. É que a realidade dos EE.UU. é unha sociedade moi nacionalista e conservadora, a cal so lle interesa os problemas dos propios EE.UU e a súa propia seguridade económica, política, institucional e defensiva. E iso é palpable, pois millóns de persoas seguiron votando a McCain, ou a representación do ultra conservadurismo, do neoliberalismo en quebra e das guerras preventivas como arma de defensa. E para poder cambiar o mundo terá que cambiar esta forma de ser dos Norteamericanos, e para elo terá que rodearse de políticos que tamén queiran o cambio e teñan as mesmas ilusións para conseguir un mundo mellor.
Máis aínda que os teña, fará falla tempo, recursos e predisposición ao cambio, e iso é algo que so se demostrará andando. E como di o refrán de que “o movemento demóstrase andando” haberá que ver pouco a pouco se toda esta euforia de ilusión para o cambio se aplica a unha realidade bastante desoladora.
Non quero ser a persoa que sexa tachada de pesimista e nin de ave de mal augurio, pero a historia demostra que sempre que algunha persoa intentou un cambio radical nos EE.UU. acabou sendo vítima dun asasinato. Lincoln, Martin Luter Kin, ou Kennedy son exemplos reais desta teoría. Ademáis, aínda que a carreira de Obama está chea de esperanzas feitas realidade, o certo é que como presidente non fixo nada polo que este exceso de ilusión pode levar a unha grande tristeza porque os cambios non se producen ou porque o novo presidente non era o que desexamos. Polo que o mellor despois desta ilusión que existe en tódolos medios, o máis sensato é mirar se o cambio se produce, e sobre todo colaborar para que este cambio sexa realidade, porque todos somos os que debemos de cambiar o mundo na pequena parcela na que nos tocou vivir, facendo así posible a adaptación da frase dun ex presidente americano a un contexto mundial, podendo ser agora “non preguntes o que o mundo pode facer por ti, se non pregúntate o que o ti podes facer polo mundo”.
Pero os españois deberíamos de aprender algo dos americanos, como dixo Gabilondo deberíamos de aprender, como despois dunha forte batalla electoral entre os candidatos que case supón a división o pais en dous bloques, a figura da presidencia dos EE.UU. non sufra danos e sexa indiscutible; recoñecendo a derrota e ofrecendo lealdade ao novo presidente o contrincante perdedor. E iso é así dende sempre. En España isto non ocorre e así o presidente de España é atacado sen contemplación, incluso antes de ser elixido, e incluso é posto en dúbida o resultado electoral (exemplo das eleccións de 2004 e da postura do PP durante os 4 anos seguintes de goberno, restando credibilidade ao mesmo).
Pero os políticos españois tamén deben de aprender outra lección, neste caso de Obama; e é a ilusión que esperta, algo que actualmente non sucede con ningún político español como se pode demostrar coas enquisas oficiais. Polo que os políticos deben de reflexionar sobre esa falla de ilusión que esparcen, e intentar volver a crear unha ilusión nos españois para coa política e de que os políticos poden mellorar este país.

A RIBEIRA SACRA: SANTUARIO NATURAL.

Auga, pedra e natureza son as tres palabras coas que se pode definir a visita a estas terras do norte da provincia de Ourense. A Ribeira Sacra é un territorio onde o ser humano moderno (o ciber-urbanita) pódese reencontrar de novo coa súa parte natural soamente con ver a paisaxe con que o recibe esta rexión galega. Poderíase definir como miles de árbores autóctonos escoltan o sutil baile entre as montañas e as augas do río Sil.
Pódese chegar a esta zona dende a cidade de Ourense ou ben por Luíntra ou ben (si se quere percorrer mais quilómetros que se verán remunerados polas vistas) por Castro Caldelas. No primeiro caso levarate directamente a Santo Estevo de Ribas de Sil e no segundo caso terase que pasar primeiramente por Parada de Sil. En todo caso a última parte do viaxe será a través dunha estreita estrada comarcal que, aínda que preciosa ao estar escoltada polas árbores, e perigosa por ser estreita e con moitas curvas.
Cabe destacar, entre toda esta fermosura os mosteiros, máis que construídos, incorporados a esta terra. O primeiro é o Mosteiro de Santo Estevo de Ribas de Sil (o cal podemos ver na fotografía) reconvertido en Parador Nacional. A súa visita, aínda que non pode ser completa xa que a maioría está destinado a fins do parador, faite ver como debería ser a vida de recollemento dos moradores orixinais da construción, así como da paz interior que deberían de atopar, non só vendo aquela paisaxe abrupta chea de carballeiras e castiñeiros, senón estando perdidos entre aquelas pedras centenarias esculpidas a man por mestres pedreiros que rebordan á vez frialdade pero tamén agarimo e como sempre tranquilidade. O estilo románico flora por todas as esquinas deste mosteiro, aínda que reconstruído nalgúns puntos. No mirar coidadoso pódese observar pequenas criaturas de todo tipo nos dinteles das columnas, así como escenas da biblia. Reprodución por outra parte moi típicas da época deste mosteiro. A igrerxa do mosteiro (tamén románica), impresionará pola súa grandiosidade interior, e é que dende fora o que a visite non se espera atopar nada parecido como ao que se ve.
Aproveitando a estancia neste lugar, non pode o visitante esquecer de facer unha ruta de sendeirismo que o faga percorrer entre as árbores centenarias do lugar. Se a súa visita comeza neste Parador Nacional pode comezar unha pequena ruta de sendeirismo que o levará ate o río Sil, ao fondo do canón que leva o seu propio nome. Se esta ruta a fai na época das castañas poderá ter o gusto, non só de oír e ver como caen, senón que tamén poderá comelas…aínda que hai que ter coidado porque está prohibido collelas das fincas privadas e sobre todo con que non che caia ningunha na cabeza.
Pero existen unha multitude de rutas de sendeirismo neta terra, nalgunha delas poderá descubrir vellos soterramentos da época prerromana, como son as mámoas (a ruta leva o seu mesmo nome e comeza tamén no mosteiro) ou as pequenas vilas que se atopan asentadas por toda este canón do Sil e que viven sobre todo do sector primario e das visitas turísticas.
Para continuar o visitante terá que visitar o mosteiro de Santa Cristina (románico do S. XI) situado cerca de O Castro; o cal, como contrapunto do anterior non se atopa case que visitado, posto que non é Parador Nacional, concretamente atópase abandoado, aínda que está parcialmente reconstruído, pero a súa visita merece a pena, porque se atopa plenamente integrado na natureza…tan integrado que a el só se pode acceder andando por un sendeiro de pedra. Do lugar emana tranquilidade e silencio, roto sóamente polo cantar dos paxaros e o fluír continuo do río Sil. Eu que tiven o pracer de visitalo no solpor do día a impresión aínda foi moito mellor, e o único que apetecía era quedar a pasar a noite naquela tranquilidade que parecía eterna.
O visitante non se pode ir sen antes coller o catamarán que o recorrerá a ver toda a zona dende o punto de vista do río. Cun custo duns 12 € a visita merece a pena, sobre todo se é acompañado pola parella porque recorrerá o sinuosos contonear do ría Sil e poderá ver as marcas deixadas polo paso continuo das augas entre as montañas graníticas galegas. Unha viaxe romántica que permanecerá eterno no recordo dos que o fagan. Aínda que recomendo reservar antes a entradas porque en tempada alta a entradas escasean. Por certo o embarcadoiro dende onde sae o catamarán atópase en Parada de Sil.
En canto a poder pasar a noite nestas terras, existen multitude de pensións existentes polas vilas da zona, aínda que si se quere dar un caprichiño poderá reservar unha habitación no Parador Nacional do Mosteiro de Ribas de Sil. Pero existen caprichos máis pequenos como son os bungalós que existen entre Parada de Sil e o Mosteiro de Santa Cristina.
Por certo non se poderá ir da zona sen catar, ben na comida, ben na cea un viño con denominación de orixe “Riveira Sacra”, aínda que eu prefiro o froito típico da zona…as castañas.
Para os que sexan un pouco máis aventureiros e lles guste o deporte poden probar a facer o “Camiño Real” que dende Peares a Parada de Sil. Aínda que esta ruta é para xente ben preparada, pois so 27 kilómetros ao longo do río Sil por sinuosos camiños, non só de terra, senón tamén de asfalto caracterizándose polos seus cambios de oscilacións. Pero o esforzo merece a pena, non só polas vistas, senón porque por este camiño poderá ver as aldeas da zona, coñecer a súas xente e, o máis importante, coñecerse a un mesmo e á persoa ou persoas que o acompañen.
Da miña viaxe por esas terras leveime moitas lembranzas e moi vos recordos pero se me tivera que quedar con algo sería coa tranquilidade que me envolveu, a grata compañía coa que fun e sobre todo coas ganas de volver para descubrir máis secretos que garda estas terras tan achegadas a miña cidade; e que ten razón o dito de que “non se sabe o que se ten ata que se perde”.

O CAMBIO CLIMATICO E AZNAR

Parece que existe unha norma non escrita na cal se sinala que os ex-presidentes de Goberno teñen dereito a un cupo de dicir tonterías e burradas. O último (pero seguramente non derradeiro) en facer uso de este dereito foi José María Aznar. Na presentación do libro "Planeta azul (non verde)" do presidente checo Václac Klaus (que nega o cambio climatico), soltou unha barbaridade case que tam parecida como a dque dixo Rajoy do seu primo. E que nesa presentación, dixo que actualmente o cambio climatico non pode ser unha presferencia polo que non se debe de invertir diñeiro público para ese fin, cando existe a actual crise financeira. Como se pode observar, o firmante do protocolo de Kioto, prefire que se invirta o diñeiro público en salvar económicamente as entidades financieiras actualmente en crise, que en salvar o planeta... Como se salvando a crise dos bancos o mundo estivera a salvo!

Estamos vendo a verdadeira cara de Aznar, o único que lle interesa e a economía... dos bancos claro. O maior impulso do neoliberalismo en España coas privatizacións das xollas da coroa (v.gr. Iberia),e da non intervención do estado na economía; agora indica que o Estado debe de gastar o diñeiro público en salvar os bancos da banca rota deixando de lado as políticas contra o cambio climático. Que ironías ten o mundo...ou mellor dito como nos arrimamos ao lume que máis quenta segundo nos conveña...Según Aznar agora debemos de salvar a eses bancos que ate o de agora enriqueceronse co endebedamento dos cidadáns e que a política neo-liberal permitiu que esoes bancos se enriqueceran e que agora, cando chegan os problemas non poidan facer frente aos seus problemas tendoos que salvar de afogarse no seu propio lodazal... E olvidarnos de que o planeta está enfermo, posto que o planeta non interesa porque o planeta enriquece a todo o mundo mentres que os bancos aos que agora se están salvando soamente enriquecen a uns poucos (seguramente que a Aznar e un deles) para que así eles sigan controlando o destino da Humanidade, aínda que esta sexa a extinción porque se non coidamos o planeta no que vivimos, por moito que os bancos estén a salvo da crise e teñan liquidez, non lles vai a servir de moito.

Pero aínda dixo mais cousas sobre o ecoloxismo, concretamente que os abandeirados do ecoloxísmo buscan o interés persoal e o alcanzar o poder, así como afogar a democracia ao ser abandeirados do apocalipsis e inimigos da liberdade...criticas moi parecidas ás que sinalaba cando estaba na presidencia do Goberno respecto dos opositores a guerra de Iraque ou dos "nunca máis" aos chamalos "cans desleais".

Mais se esto non fora pouco atrebese a dicir "No sé si hay un cambio climático en el que es -o no- determinante la acción del hombre", sembrando as dúbidas sobre a existenza do cambio climático, cando está máis que demostrado que actualmente estamos sufrindo os efectos ou senón so vasta mirar as casquetes polares ou sen ir tan lonxe a desertización de España. Pero aínda para máis inri atrebeuse a dicir que en calqueira caso é "un problema que quizá, o quizá no, tendrán nuestros tataranietos". Desta maneira cita as frases típicas dos que consideran o planeta como un mero obxeto para utilizar é que sexan as xeracións futuras os que soluciones os problemas que nós deixamos. Esto é unha actitude típica dunha persoa desfasada e fora do seu tempo.

Por certo,despois de esto o "primo de Rajoy" é un ecolixsita radical comparado a Azanr...

En todo caso, está claro que ao ex-presidente de goberno faille moito mal facer 2000 abtominais ao día porque ímpide que a sangue le chege ben ao cerebro, posto que as burradas que soltou o día de onte, xunto coa frase de "y quien quiere que conduzcan por mi" mentres brindaba con viño, criticando así a campaña do goberno para evitar os accidentes; e o que fan entender...

Concluíndo xa con este artígo dicir que dunha vez habería que terminar con este dereito non escrito dos ex-presidentes de goberno, de dicir tonterías unha vez que terminan a súa carreira política porque a verdade é que é indignante oír as veces as cousas que dí Aznar, como no seu momento dixo Felipe González, que algunha destas frases "incorrectas" ten.

ABORTO: UN DEREITO OU UNHA PROHIBICIÓN?

O Ser Humano ten unha cualidade (ou defecto segundo se mire) que consiste en que se ten un problema esquécese de todo o demais, aínda que o outro fora unha cuestión que estivera en boca de todos. Este é o caso do tema do aborto, un tema que está enriba da mesa dende hai anos, pero que nos últimos meses tivo puxanza a partires da creación dunha mesa para estudar a posibilidade de modificar a actual lexislación sobre o aborto e facela máis permisiva; pero que co paso da crise financeira mundial pola economía mundial parece esquecida pola cidadanía; pero o proxecto segue adiante e ante elo creo que se debe de analizar por todos en xeral.
Nun recente estudo deste mesmo blog os votos a favor dunha nova lei sobre o aborto gañou sobre os votos en contra, pero non de maneira arrasante ( 66% a favor, frente ao 33% en contra). Unhas enquisas que se asemellan ao resto de enquisas que aparecen nos medios de comunicación.
Como se pode observar este tema é moi controvertido; igual que outros temas como a eutanasia activa ou a regulación da prostitución. Pero o problema deste tema non é se se debe de legalizar ou non o aborto, xa que este é legal en tres supostos (violación, risco grave para a vida da embarazada e malformación grave do feto), senón que a dúbida reside en saber si se debe permitir o aborto libre dentro duns prazos establecidos…e é aquí onde nos atopamos nun terreo perigoso, porque non só entra a debater a ciencia médica, senón tamén entra en liza as ideas morais e as crenzas relixiosas onde a discusión é sobre se o feto é ou non un ser humano…se entrar neses camiños máis éticos que xurídicos podemos analizar a posibilidade de abortar.
Partamos en todo caso dunha situación, e é que nun aspecto médico é posible abortar en todos os estados de xestación, pero está claro que existen límites infranqueables como é abortar aos 8 ou 9 meses de xestación, posto que ese feto podería vivir fora do seo materno. Pero poderíase abortar nos supostos de que sexan só fetos dunhas semanas de xestación? E aquí onde entramos dentro da liberdade da embarazada e do posible dereito á vida do feto. Está claro que a liberdade individual entra dentro da posibilidade de dispor do propio corpo mentres con ese xesto non se faga dano a liberdade doutras persoas…e o feto, legalmente non é unha persoa, polo que como parte do corpo da nai, está claro que pode dispor sobre el…pero con límites como os que xa se sinalaron anteriormente. Pero esta idea choca contra as ideas que propugnan que o feto é un ser vivo que a nai non pode dispoñer sobre o mesmo. A esas ideas so lles pregunto: se a nai non está o feto sobreviría? Está claro que non, salvo nos supostos nos que médica e tecnolóxicamente sexa posible. Polo que no resto dos supostos o feto é parte da nai e polo tanto seguindo coa argumentación da liberdade individual anteriormente indicada, deberíase dar a posibilidade de abortar á nai.
Pero como sempre ocorre a lexislación que regule o aborto por prazos debe por límites, non só temporais (que está claro que si), senón tamén limites que afecten á educación ás persoas, tanto á todos os cidadáns do que supón o aborto, como tamén á persoa que quere abortar indicándolle o resto de posibilidades que existen aparte do aborto, como é o caso da adopción; e os posibles traumas psicolóxicos á nai. Tamén se debe de educar sobre que o aborto non é un método anticonceptivo, senón unha medida excepcional…por elo que é mellor a prevención de embarazos que abortar.
Indicado que se debe de dar a posibilidade de crear unha lei de prazos para abortar, e da existencia de unha serie de requisitos previos médicos, educativos e psicolóxicos para poder abortar debemos de analizar a liberdade dos médicos para poder decidir se abortan ou non, porque o médico ten ideas propias, e en ningún caso pódese acudir en contra dos propios principios; máis se estamos nun estado democrático, polo que a lexislación debería de prever a existencia da obxección de conciencia dos médicos. Compaxinando desta maneira a liberdade da nai de abortar, coa liberdade de pensamento do médico.
Finalmente indicar que todas estas ideas son persoais, e teñen que ver co meu propio entender sobre o aborto, posto que para min o aborto é un dereito da nai, pero con límites de requisitos previos que pasar e límites temporais (para min un aborto dun feto de 8 meses é como matar un recen nacido) ademais que polo controvertido do tema, ao entrar dentro da moral e das ideas de cada persoa deberase sempre de dar a posibilidade de obxección de conciencia.

A MAXIA DOS PICOS DE EUROPA

Na triloxía de "O señor dos aneis" existe unha frase que dice Gandalf a Frodo no que di: "Non decidimos o tempo que se nos outorgou, pero si que podemos decidir o que facemos con ese". pois seguindo esa frase, e agora que tempo tempo e posibilidades, dedícome a facer pequenas viaxes para coñecer as pequenas e grandes maravillas dos diversos rincóns de España.

A primeira viaxe que fago, nesta nova serie de artigos que intentarei ir publicando neste blog é aos picos de Europa de León. Foi un fin de semana que se quedou escaso para percorrer toda esta grande estensión de terreo marabilloso, poo que me centrei en dous lugares fundamentais: o primeiro realizar unha ruta de sendeirismo, das case corenta que existen nos picos de Europa de León; e segundo (xa fora do parque natural) visitar as cova de Valporquero.

En canto o primeiro decidín subir ao chamado lago Ausente (ver foto), unha ruta sinxela que leva a un precioso lago glacial, que gracias á fortuna do momento atopábase coa suficiente neve como para facer unha subida preciosa, pero sen perigo de perderse. O que me asombrou do lago no foron as vistas do seu redor, as súas conxeladas augas, nin a natureza do redor, senón a posibilidade de escoitar o silencio que o rodea. Un silenzo que non da medo, se nón tranquilidade. pero para elo recomendo que se queira escoitalo, pois doutrra maneira non vivirá unha experienza única. Ademáis de poder visitar este lago o visitante (se estamos en época e con neve suficiente) pode realizar esquí na estación onde comeza a ruta: a estación de San Isidro.

Despois de esta recarga de enerxía subindo perto do ceo, decidín baixar ás profundidades da terra indo ás cobas de Valporquero (Valporquero de Torío). O camiño polo que me levou o GPS é maravilloso pois tiven que ir por unha estrada escoltada polas montañas (Hoces de Vegacervera), as cales parecen como cortadas por un coitelo, pero non polo ser humano, senón polo río que acompaña ao visitante ao longo da estrada. As cobas non teñen nada que desmerecer ao paraíso e son unha verdadeira maravilla da natureza. Son visitadas cun guía e por un precio moi económico (entre 4,40€ e 6,50,€ dependendo da ruta que se sega), pero para os que sexan máis atrevidos poden contratar o servicios dunha empresa para poder vaixar pola parte da coba que a natureza aínda está construíndo, aínda que o prezo sube a 60€ persoa e que é unha ruta de 5 kilómetros na escuridade da terra. Non apto polo tanto para claustrofóvicos, pero que para o resto merece a pena...

Por certo voltando xa para dirección Boñar o GPS levoume por un sitio onde ademáis de ver unha paisaxe preciosa pódense ver unha cataratas entre as pedras (ver foto) as cales son perfectas para ver acompañadas pola parexa...aínda que hai que ir con coidado porque son dificiles de atopar.

Pero as maravillas destas terras non terminan aquí porque pódese acudir a zonas de reserva natural; eso sí co respectivo permiso especial da Junta de Castilla y León; no que se póderá ver (se se ten sorte) a Fauna e Flora local.

pero non só o natural impresiona, pois as dúas presas que existen nestas terras deixan ao visitante sen palabras, porque aínda que como ecol´xísta me parecen unha mostruosidade a verdade e que impresionan.

A pena de todo esto é que non puiden ver todo o que ofrece estas terras leonesas: rutas de sendeirismo, deportes de risco (rafting, escalada...), arquitectura e tradición; e as que penso voltar para poder ver o que me quedou; o que alí vaia ten unha cantidade de posibilidades que deixará o aburrimento e o estrés como algo que non existe.

Para finalizar dicir que a Junta de Castilla y León ten puntos de información, o que fun eu e me atenderón maravillosamente foi en Puebla de Lillo. Alí dirán todas as actividades que se poden facer e sitios aos que visitar...Por certo para comer nesa localidades está "Casa Madrid" a cal sirve unhas comidas por 10€ que che fará recuperar todo o cansancio da visita...pero se o que se quere e saír de marcha pola noite hai que acudir a Boñar ou a San Isidro...Se se acude a Boñar non se pode deixar sen prover os pinchos de "Casa Blas" o típico bar dos anos 60 ou 70 pero no que a comida é un pracer.
Unha recomendación final, estas terras abruptas, pola máxia que encerran son para viaxar só posto que te atoparás ou reatoparás cunha parte de ti mesmo que ou non sabías que tiñas ou tiñas esquecida, pero tamén acompañado de calqueira maneira pois as vivencias serán distintas se é a parella (será romantica a visita, case unha lúa de mel) se é un grupo de amigo (será unha festa continua) ou se é pola familia (será máis íntima). En todo caso respetade a natureza e deixade todo como se atopaba para que os seguintes visitantes atopen todo igual e poidan vivir o mesmo que o que viviches ti.

A IRONÍA DO NEOLIBERALISMO

É increíble como as cousas poden cambiar as ideas, ou mellor dito declaracións, segundo nos afecte aos petos e as carteiras, sobre todo as que as teñen máis grande. Este é o caso do presidente da CEOE (o que non saiba o que é a CEOE decir que é a Confederación Española de Empresarios) o cal ata fai pouco defendía a capa e a espada as teorías neoliberalistas de que o Estado debía de intervir o mínimo tanto na economía, coma no mercado, pois xa este regularía automaticamente todos os problemas…por tanto seguindo estas teorías os Estado debe de realizar baixada de impostos e realizar as mínimas axudas sociais ou subvencións públicas posibles, porque esa é unha forma de intervir na economía e no mercado…
Pero cousas do destino, en pouco tempo estas ideas cambiaron; e coma un bo cambia-chaquetas ante os problemas que está creando esta crise mundial pronto saíu na prensa dicindo que o Estado debe de intervir na economía para solucionar os problemas financeiros que está creando esta crise, xa que o Estado está para solucionar os problemas dos cidadáns…Mira que cousas, agora o mesmo que propugnaba teses neoliberalistas está dando argumentacións de política intervencionista. Aquela mesma que antes criticaban como a que non deixaba crecer España…
Agora son aqueles que máis se incharon a recoñecer o neoliberalismo e que este trouxo o progreso económico e a riqueza, os que piden axuda ao Papa Estado…que ironías ten a economía. Pero estas ironías non só está na economía, se non tamén na política, pois son os partidos de dereitas os que máis defenderon o neoliberalismo e a non intervención do Estado, e agora ínchanselle a boca con palabras intervencionistas ata tal punto de parecer economistas socialistas.
Mais seguindo coa argumentación, isto non só afecta aos empresarios e políticos españois que defendían ata vai pouco o neoliberalismo, se non que no país que se autodefine como “o país das oportunidades e das liberdades” onde se ideou estas teorías de intervención mínima do Estado na economía, e os mesmos políticos que durante 8 anos fixeron política neoliberal xustifican a intervención do Estado nas empresas (unicamente grandes) para que non se arruínen, aínda que isto supoña a nacionalización das mesmas, algo que criticabas a políticos inimigos coma Evo Morales ou Hugo Chevez cando nacionalizou empresas…ironías do mundo.
Pero en verdade son ironías? NON. Pero en verdade estas persoas cambiaron de ideas da noite a maña? NON. O que sucede é que queren un intervecionismo do Papa Estado, pero non en todo senón só naqueles sectores, que segundo eles o necesitan, que mira ti por onde son os sectores e empresas que ata o de agora estaban gañando máis diñeiro a costa dos cidadáns e desas teorías neoliberais… Ou dito de outra maneira só piden á axuda do Estado para uns poucos que son os mesmos que se enriqueceron durante estes anos, deixando aos demais a un lado.
Así estamos vendo como o goberno dos EE.UU. ou o goberno Inglés (os que presumían de neoliberais e da liberdade de mercado) son os que máis están axudando as grande empresas financeiras en quebra, as mesmas que durante estes anos se enriqueceron a costa de todos os cidadáns. Desta maneira o estado aporta diñeiro dos contribuíntes para salvar unhas empresas que se enriqueceron durante todos estes anos a costa dos menos contribuíntes que agora os salvan da quebra…
Ironías? Non, é a demostración unha vez máis que as teses liberais non funcionan, é a derrota unha vez máis do liberalismo sobre o intervencionismo. Coma nun partido de fútbol entre os Liberais e os Intervencionistas aqueles perden 0-2 perante os últimos, o primeiro gol marcado en 1929 e o segundo no 2008. agora a pregunta é se o partido vai a continuar ou vai finalizar.
Agora é tempo de solucionar esta crise financeira mundial (non só de España como dicen algúns) e despois de inventar novas teorías… pero como sempre aparecerá unha nova teoría que recolla as teorías de non intervención do Estado que se chamará “novo neoliberalismo”, xa que os que sempre se enriquecen verán que en eses momentos esas teses lles interesa.
Pero non crea o lector que con este artigo estou xustificando todas as teses intervencionistas ata o punto de chegar ao comunismo, porque elo tamén trae problemas que son dignos doutro artigo…en todo caso dicir que a virtude está no medio.

SILENCIO

No alto do noso mundo,
esconcidos na calma do universo,
rodeados dunha tranquilidade muda;
pedíchesme uns versos.

Na inspiración divina do amante,
reciteiche a poesía do silencio
que sae dun corazón doente
que estaba no principio da desesperanza.

Resucitado pola túa mirada
só che podo pagar con silencio.
Falta de palabras que todo o din,
pois as verbas xa nacen dos xestos.

Xogos de caricias na rocha,
miradas perdidas que se cruzan
mostrando sentimento de poesía,
mentres os paxaros asubían.

O sol perdese no horizonte
mentres sigo cos meus versos silandeiros,
que fan palpitar o corazón ferido,
que coa túa paciencia e inocencia curaches.

Agora entrégoche a túa recompensa,
quedando pagas ás débedas,
pero non se dixo o máis importante
que quedou oculto nas palabras,
gardadas eternamente dunha estrela
que levará o nome salvador
do meu Anxo redentor.

Dragón Soñador

26 de septiembre de 2008

POESÍA SILANDEIRA

Para o meu Anxo por facerme ter esperanza e salvarme da negrura eterna que produce os amores pasados que se van...grazas meu Anxo por estar ahí

Cada mañá,

unha amarga bagoa

percorría o meu corazón,

por un amor morto.

E apareciches ti!

Cada día,

era unha loita co recordo,

que facía tapar con sombras

o sol radiante do verán.

E chegaches ti!

o ritmo dunha vida;

ennegrecida polo desamor;

espertou polos teus coidados

e renaceu polas túas caricias.

Todo porque estabas ti!

Pedinche o prezo pola salvación,

requeríndome unha soa poesía;

e sentados nunha pedra,

mentres aarecía un atardecer perfecto

no noso mundo e na miña tristura,

ofrecinche os versos puros do corazón

dunha canción, que espero eterna,

na historía do noso destina.

non ouvo palabras de amor,

senón caricias puras,

miradas inocentes entrecruzadas,

mentres a luz do solpor;

xogando coa eterna beleza;

realzaba a figura do meu Anxo salvador

e que agora é a miña adoración.

E mentres oias a canción do silencio

a necesidade de ti aumentaba;

e mentres o mundo continuaba

precisaba que ese segundo non pasara;

e mentres todo remataba

desexaba santir o teu corazón.

Oh, meu Anxo salvador!

uns versos non son suficientes,

pois todos os poetas do mundo

non poderían expresar o agradecemento,

nin tampouco este sentimento

que agora intento decirche

mediante tinta que sae do interior;

mais espero que os meus xestos,

as miñas caricias e aloumiños

salden esta débeda que contrín contigo

e paguen o dano que a vida che causou.

Dragón Soñador

24 de setembro de 2008

A DECADENCIA DA TELEVISIÓN

O outro día, facendo un dos deportes que máis practican os cidadáns dos países do primeiro mundo, o zapping percateime da decadencia á que chegou a televisión en España. E que nunha canle de televisión puiden ver nun programa dos que se denominan “rosa” como procedía a facer declaracións a moza da persoa que agrediu ao profesor Neira.
Todos sabemos o caso deste profesor, o cal saíu na defensa dunha muller que estaba sendo supostamente (digo supostamente porque todo é suposto mentres non se demostre en xuízo) agredida polo seu mozo. Solucionado o problema e unha vez que o devandito profesor xa se estaba dirixindo cara o seu destino, o mozo da rapaza agredida procedeu a atacalo polas costas, propinándolle unha forte paliza. Esta agresión, xunto coa imprudencia dos médicos que o atenderon causou que o profesor pasara a estado de coma.
Os medios de comunicación, sobre todo os noticiarios, fixéronse eco dos feitos e que a muller que estaba sendo agredida non interpuxera denuncia contra a seu mozo despois de que o profesor Neira recibira a paliza. Ata aquí todo ben por parte dos medios de comunicación. Pero a degradación chegou pouco tempo despois cando unha canle procedeu a levar a un dos seus programas á muller pola que o profesor Neira recibiu a paliza a cal saíu defendendo ao seu mozo, negando as evidencias dos vídeos e faltando ao respecto a todo aquel que lle levaba a contra. Pero esto non sería máis que palabras de unha persoa con medo e con numerosos maltratos psicolóxicos se non fora que por acudir ao programa cobrou unha cantidade de diñeiro que segundo o indicado por xente do propio programa chegou aos 70 mil euros…
Isto supón unha barbaridade posto que pagar a unha persoa que busca protagonismo e diñeiro a cambio de defender o indefendible e negar a evidencia, aparte de dicir que o profesor Neira non era un heroe despois de impedir que o seu mozo lle dera unha paliza, supón chegar a unha decadencia televisiva sen parangón.
Pero isto non ven de agora, se non que a decadencia televisiva e unha degradación progresiva que provén de dous factores a entrada dos chamados “realitis” e a progresivo auxe dos programas rosas. Quen non recorda a chegada de programas xa típicos da parrilla de programación como “Gran Hermano” ou “La isla de los famosos” ou outros que intentan ter un contido un pouco máis educativo como “Operación triunfo”, as frases míticas que deixaron e as personaxes que en pouco tempo gañaron o corazón da audiencia, pero que coa chegada doutras versións do mesmo programa ou dun novo “realiti” disolvéronse no anonimato como un gran de azucre nun vaso de auga…
Iso é o que agora é a televisión a crianza de pseudo-famosos, ou famosillos que viven do conto porque saíron en non sei que programa…pero non só se circunscribe á crianza de eses “famosillos” se non tamén da creación dunha nova raza de persoas que se autodenominan “periodistas” pero que en realidade non son mais que pseudo-periodistas dos que se pode decir, que se estudaron unha carreira de 5 anos para facer eso é mellor que se quedaran na casa… pero o malo deses pseudo-periodistas é que todo o mundo fala de eles, deixando de lado a aqueles que verdadeiramente se xogan a vida en cada programa como son os corresponsais de guerra.
Pero a miña crítica non só se circunscribe á eses personaxes xa típicos da fauna televisiva, se non tamén aos directivos das canles de televisión que pretenden obrigar, unha e outra vez meternos polos ollos a todos os espectadores programas de televisión que non aportan ao noso cerebro máis que estupidez permanente. Seguen unha e outra vez apostando por explotar a vea fisgona da audiencia poñendo programas onde á cámara se dedica a ensinar a vida de persoas que se caracterizan por ser dignos ocupantes do diván dun psicólogo ou psiquiátrico ou por saír falando os pseudo-periodistas de se non sei quen se acostou con non se que outro que resultaba ser cónxuxe de non sei que máis, ou de falar de se tal persoa sae en traxe de baño, facendo nudismo ou si se operou non sei que parte do corpo…
Onde están as boas películas con poucos intermedios? Onde os programas onde se prima a intelixencia por enriba de saber dar dous pasos de baile ou escarallar unha canción? Onde están eses documentais instrutivos? Onde están os programas infantís cos que todos crecemos e aprendemos e que ocupaban a parrilla da tarde?… preguntas as que a resposta é clara, en ningún lado porque iso non ten audiencia, polo que non trae publicidade e non xera ingresos…polo que o fin último de todo isto é a riqueza, ou dito de outro modo a ditadura do diñeiro.
En resumo unha tele-basura que nos apampa, nos fai máis estupidos e non nos aporta máis que decadencia; así que aos que non podemos ter Satélite ou Dixital Plus terémonos que conformar cos programas culturais da 2 ou coa radio, que aí de momento a tele-basura non puido entrar…pero por canto tempo?

AMOR NATURAL

Noite de lua chea, cos seus raios
iluminas os corpos dos amantes,
abrigados por un manto de estrelas
que os protexen de miradas alleas;
mentres a brisa fresca de verán
acaricia a pel espida.

Amor que florece entre natureza
eleva ao paraíso a dous vivos,
permanecendo sempre eterno
na temporalidade das súas vidas.
Máis agora só están eles,
rodeados dunha vexetación
que lles da albergue nocturno,
concedendo a soidade de dous
e outorga unha tregua de silenzo,
quebrado polos berros gozosos,
producidos polas súas miradas profundas
que se perden cos bicos de paixón.

Agora é un ceo na Terrra,
até que o sol faga esvaecer
esta realidade efémera.
Máis sempre lles quedará o recordo,
e unha natureza eterna
que os volverá acoller,
cando eles queiran regresar,
nunha noite de lúa chea
que esperte o fogo
dos corazóns destes amantes.

Dragón Soñador
25 de agosto de 2006

O CONFLICTO DA MEMORIA HISTÓRICA

A Guerra Civil española rematou oficialmente o 1 de abril de 1939 e a ditadura de Franco, consecuencia de aquela, foi amorecendo pouco a pouco dende 1975 ata 1978. Pero a verdade é que, aínda que transcorreron 30 anos dende a aprobación da Constitución e case 70 anos dende a final dunha guerra entre irmáns, non se pecharon as feridas que se abriron entre as dúas Españas ou a lo menos se cren pechadas, estano en falso xa que é preciso lembrar aos caídos para poder seguir adiante.
O goberno actual aprobou a lei da memoria histórica, a cal pretende lembrar a tódolos españois que durante o Franquismo se esqueceron, ou mellor dito se fixeron esquecer… Xa é hora de que as vítimas da Guerra Civil e do Franquismo estean onde verdadeiramente se merecen, que é coas súas familias e non enterrados es foxas comúns ou nas cunetas de camiños e estradas españois. Xa é hora que se recoñeza que na Guerra Civil producíronse moitas atrocidades por ámbolos dous bandos. Xa é hora de devolver a honra que merecen aqueles que foron asasinados nos montes e cunetas españolas ou condenados en xuízos rápidos sen posibilidade defensa soamente porque pensaban distintos aos seus asasinos.
Como é posible que existan españois que non queiran que os cadáveres perdidos polos montes españois regresen as familias que levan anos buscando aos seus familiares asasinados? Cómo eses mesmos poden xustificarse en que non se pode remover o pasado?
Debemos de cerrar unhas feridas que xa se tiñan que haber pechado coa Democracia realizando o que o Goberno socialista 30 anos despois; pero como sempre, a dereita critica todo aquilo que teña que ver co pasado recente español; nos anos 80 porque era moi recente lebrar e agora alegando que é mellor non lembrar porque as feridas están pechadas…e mentres din iso moitas familias españolas seguen pedindo que se lle devolvan os cadáveres dos seus pais, nais, fillos, irmáns, abos…
Debemos dunha vez recoñecer os mortos, abrir as foxas comúns (sexan do bando que sexan porque en todo caso eran españois) para darlles as honras que merecen e que volvan a estar coas súas familias. Porque xa é hora de que desaparezan de España os símbolos dunha ditadura que asasinou a moitos españois e que mantivo a España ancrada no pasado e aos españois subxugados no brazo rexo dunha ditadura con falla de dereitos… inclusive o dereito á vida.
Abramos esa ferida mal curada para poder pechala ben pechada, sen medo ao que poida pasar porque o que estamos é mitigando os erros que os españois tiveron cos propios españois.

UNHA RECOMENDACIÓN EDITORIAL

Libro: El nombre de la rosa
Autor: Humberto Ecco
Editorial: El País, novela histórica
“El nombre de la rosa” converteuse no libro éxito de ventas no ano da súa publicación en 1980 chegando a ser o maior “best seller” en ventas até a aparición de “O código da Vinci”, o que supón unha rareza editorial xa que a novela non ten as calidades típicas dun “best seller” ao ser difícil de ler, con complicados e profundos diálogos filosóficos e teolóxicos que fan que a lectura do libro sexa, en determinados momentos, árida, lenta e laveríntica.
Entrando no argumento da novela o protagonista non é o novicio benedictino Adso (que narra a historia da novela), ou o seu mestre franciscano Guillermo de Baskerville; senón que o protagonista da novela é unha abadía benedictina do norte de Italia da cal non sabemos o nome en toda a novela, e sobre todo a súa biblioteca, na que se acumula gran parte da sabiduría acumulada ao longo dos séculos no occidente; e na que se producen uns feitos extraños, a cal é a morte dun monxe de maneira misteriosa. Para resolver este problema é enviado Guillermo de Baskerville, un monxe franciscano inglés e antigo inquisidor; xunto co seu aprendiz novicio Adso.
Xunto chegan a unha abadía chea de prohibicións sobre a utilización da biblioteca e do silencio dos monxes con determinados secretos existentes na propia abadía. Pero as dificultades do descubrimento do monxe falecido aumentarán á vez que se resolve dito asunto porque comezará unha serie de asasinatos que rodean á biblioteca e a un libro prohibido perdido dunha zona totalmente prohibida da biblioteca o “finis africae”; combertendose este asunto no centro da investigación dos dous protagonistas e á vez o centro da novela.
En canto ao resultado final da investigación vai a ser interesante para o lector, pois quizais resulte inesperado o asasino, á vez que ao longo do libro, o lector poderá darse de conta rapidamente cal é a arma homicida, grazas as pistas que o escritor nos vai contando ao longo da novela.
Entrando no aspecto narrativo, a novela comeza con un capitulo, no que o escritor intenta darlle veracidade á novela dicindo que o escrito que o lector vai a ler é unha tradución dun libro atopado por el mesmo. Tendo a partir de ese momento un narrador en primeira persoa o cal é o propio Adso, xa maior e a punto de finalizar a súa longa existencia. De esta maneira, maxistralmente, Umberto Ecco para darlle máis realismo, fai que o narrador a veces se perda en pequenos detalles sen importancia, típicos de alguén que está escribindo os seus recordos, esquecéndose doutros que terían máis importancia.
Entrando no tipo de linguaxe que utiliza Umberto Ecco, podemos dicir que é unha linguaxe complicada, difícil de ler para un lector pouco experimentado, no que se produce a mezcolanza dunha linguaxe bastante culta xunto con grandes diálogos no que se profundizan en temas non só filosóficos e relixosos, senón tamén doutras ciencias, como a bioloxía, a menciña ou inclusive a tecnoloxía como a invención das gafas que utiliza Guillermo.
Finalmente, non podo rematar este pequeno comentario sen facer referencia a dous asúntos. O primeiro ao tempo situado a novela, que é o conflicto entre o Papa Juan XXII e o Emperador Ludovico do Imperio Sacro Romano Germánico; e o segundo é facer referencia a adaptación de esta novela ao cinema polo director Jean Jaques Annau, a cal e dunha excelente calidade e fidedigna a esta novela, pero este é un tema que é mellor deixalo en mans dos meus compañeiro de Banda Aparte cinema, cos cales podedes contactar no enlace deste mesmo blog.

O PLACEVO DO POBO

Na cidade eterna, na época na que esta se estendía ata os confíns do mundo coñecido, os Emperadores utilizaban o Coliseum construído por Vespasiano como lugar onde divertir ao pobo romano; sobre todo en épocas nas que a política da cidade estaba alterada por algunha crise política. Distraendo, así, aos cidadáns de Roma dos problemas que verdadeiramente eran importantes para os seus intereses cotidiáns; facendo desviar as conversas entre eles a asuntos venais como que se tal gladiador merecía ser perdoado ou se tal outro debeu de gañar…
Pouco cambiaron as cousas dende entón…pero agora en vez de loitas a morte entre gladiadores no anfiteatro, o que temos é partidos de fútbol en estadios.
O que pretendo dicir é que a vitoria da selección na Eurocopa de 2008, deu aos españois algo máis que un título desexado por todos nós; un tema de conversa que fai levantar unha espesa néboa sobre os temas que realmente interesan aos cidadás deste gran país: a actual crise económica que afecta a toda Europa, e en concreto a España.
Desta maneira, durante case que un mes o tema de conversa entre os españois non foi se o barril de petróleo rompeu cotas históricas, ou se o IPC está por encima dos 4 puntos, ou se o Euribor atópase nun máximo que pon en grave risco as economías de numerosas familias; senón que os temas de conversación son que se a maldición de cuartos, que se Rusia non era para tanto, ou que por fin España vía recompensado os seu bonito xogo cunha copa.
Desta maneira cando espertemos unha mañá na que nos pasará a resaca de tanta “copa” …de Europa, vamos de darnos de conta que a maioría dos españois non aforran, que moitos non poden chegar a final de mes, que moitos están perdendo o seu traballo e que dentro de pouco a gasolina non a poderemos pagar, non só porque sexa tan cara coma o ouro, senón tamén porque non temos cartos coa que pagala porque o banco quédase coa maioría do salario que percibimos para pagar a hipoteca do piso, o crédito do coche, o crédito das vacacións, ou o crédito da televisión de plasma coa que vimos a Eurocopa e o DVD co que gravamos a final.
Entón si que vai ser unha grande sorpresa cando chegue o día 15 e xa non teñamos liquidez por tanta débeda ou prezos tan altos en produtos básicos coma a leite (que xa custa como a gasolina), a carne ou as verduras, e non se a selección conseguiu un título despois de tantos anos.
Porque unha verdade é clara, aos gañadores da Eurocopa danlles unha “mísera” prima de 240 mil euros, mentres que o resto dos españois (que supostamente tamén gañamos a Eurocopa) vannos dar unha subida da hipoteca, unha subida de prezos, un estancamento nos soldos e aos máis “afortunados” un posto de traballo na empresa con máis “traballadores” de toda España: o INEM…
Con esto non quero dicir que non me alegre pola selección española; todo o contrario, o celebro como o máis español de todos. Pero señores e señoras, que non nos confunda realidade; porque con gañar a Eurocopa ou cos Xogos Olímpicos ou coa Formula 1, ou con calquera outra distracción deportiva, non se soluciona o problema que actualmente sucede o cal é o que o goberno actual chama “desaceleración económica” ou o que o resto dos mortais e a RAE chamamos “crise económica”.
A realidade cotiá pervive debaixo desa mascara que lle pomos aos problemas, que distrae do que verdadeiramente interesa e que ao non solucionarse; porque non nos damos de conta que segue aí; segue acrecentándose até que escache por algún lado. E despois asustados, nos votemos ás mans á cabeza nun momento de susto e desesperación.
Con esto non quero ser o “amarga-festas”, pero vostedes pensan que con bandeiriñas, camisolas, bufandas e duchas nas fontes públicas celebrando a vitoria duns deportistas que non teñen problemas coas hipotecas, vaise solucionar a subida dos prestamos, a escalada dos prezos e a crise do petróleo? E que ningún se acorda que vai unhas semanas os transportistas protestaban pola subida dos hidrocarburos? Pois que eu saiba a gasolina segue subindo…
Deixemos pois de celebrar e pasemos a intentar solucionar os problemas que realmente interesan a este país…porque eu prefiro non ter títulos deportivos e si conseguir chegar olgadamente a final de mes coa miña vivenda absequible, o coche con depósito cheo, a neveira sen problemas de suministro, un traballo, beneficio a final de mes e unha educación e sanidade dignas.
Por todo o demais ¡¡VIVA A SELECCIÓN ESPAÑOLA!!

AS MEDIDAS SOCIAIS DA UE

Uns dos fins da Unión Europea (UE) é, entre outros, seguir progresando na protección social dos traballadores europeos, para que desta maneira se consiga un mellor benestar social e con elo un maior progreso económico é social dos países membros.
O vindeiro 7 de novembro, o consello de ministros de traballo da UE pretende que por contrato, e se así se pacta libremente entre o traballador e o empresario a xornada laboral pode chegar a ser de entre 60 a 65 horas, o que supón aumentar a xornada laboral unhas 20 a 25 horas máis de traballo.
En verdade esta medida é social? En verdade esta medida axuda ao benestar dos traballadores?
A ver se nos situamos para contestar a estas preguntas. O primeiro, de verdade se cren que un traballador libremente pode pactar con un empresario aumentar o número de horas? Como pode ser isto se o empresario ten unha medida que arrima a balanza ao seu carón e é que o empresario pode despedir a un traballador mentres que eu saiba aínda non se viu o caso de que un traballador despedira a un empresario. Pode en verdade un traballador poder pactar libremente un número maior de horario laboral cando está en xogo a súa estabilidade familiar… Eu creo que nunca.
Pero sigamos analizando, un dos problemas da UE, é o número de parados, Cómo pode ser que se compaxine o aumento de número de horas de traballo, con conseguir o fin do desemprego? Se o número de postos de traballo será igual, ou incluso menos posto que estamos en época de desaceleración económico (segundo o goberno non hai crise), é o número de demandantes de emprego aumenta, se aumentamos o número de horas que pode traballar unha persoa; está claro o resultado… Se eu fora empresario e tivera traballo por valor de 180 horas semanais, agora necesitaría 3 persoas para sacar adiante o traballo, pero coa nova medida que se pretende só necesitaría dous traballadores,o que supón un traballador máis no para. Non fai falla ser matemático para saber dos resultados a nivel xeral…MÁIS PARO.
Pero aínda máis; pretendemos a compatibilidade entre a vida laboral e a familiar…como pode ser esto posible se agora vamos a poder pasar máis horas no lugar de traballo?
Finalmente podemos ver con esta medida estamos a volver a retroceder non xa ao século pasado (século XX) senón ao anterior, posto que foron nos anos 20 do século XX cando, despois de moitos anos de loita social conquerimos (falo en plural porque hoxe todos nos beneficiamos) a xornada de 45 horas semanais.
Con todo isto o que se demostra que a UE non perdeu o espírito librecambista no que se fundou, por moito que se envolvese en políticas sociais como o Fondo Social Europeo, sigue tendo un corazón no que está presente o Comercio e o beneficio.
Pero aínda queda esperanza, pois queda porque esta medida se aprobe por parte do Parlamento Europeo, espero que os políticos que alí nos representan a todos os europeos vexan que se aproban dita medida, non só conseguirán larga máis paro e un benestar social menos; senón que votarán ao abismo do esquecemento a sangue de todos aqueles traballadores que loitaron pola xornada laboral de 40 horas, e sobre todo polos dereitos laborais dos que todos agora nos beneficiamos. Pero se non se lle pon freno a esto que será o próximo, arrebatarnos as vacacións?
EN MEMORIA DOS CAÍDOS, NIN UN PASO ATRÁS.

ODA A LA BODA DE TOÑO Y ROCIO

Si ahora os hablase de dos grandes empresas que se unen para una apuesta en común, todos pensaríamos que estoy hablando de una fusión. Pero si a esas dos empresas les pongo el nombre de Antonio y de Rocío, y cambio la palabra de unión por “casar” estaríamos ante un matrimonio.

Si hay algún jurista entre la sala, seguramente que ni le extraña esta asimilación porque ambas instituciones participan de un mínimo común jurídico, los contratos. Pero para la mayoría de los asistentes en la sala la unión de dos personas nos parece algo más de un contrato o una mera declaración de voluntades de obligaciones y derechos entre las partes, pues entre medio de este pacto se encuentran relacionados personas y sobretodo sentimientos que los afectarán a lo largo de su vida.

Hace unos 20 años que conocía a Antonio o como sus amigos tenemos el privilegio de llamarlo “Toño”, y por entonces no se nos pasó por la cabeza por un instante que este momento pudiera llegar, básicamente porque a aquellos hombrecitos imberbes veían a las chicas simplemente como algo distinto. Pero tampoco quizás viésemos cercano este momento hace ahora dos años, cuando Rocío no era más que una mujer.

Pero como dijo un gran filósofo griego “nada permanece sino que cambia”, como hoy empíricamente se puede demostrar. Y así, a lo largo de este tiempo que nos trae hasta el día de hoy, Rocío ha pasado de ser una mujer, a pasar a ser la mujer de mi gran amigo, por no decir mejor hermano.

De ambos se podría estar diciendo muchas cosas durante horas, más sin ánimo de aburrir a los que aquí se reúnen hoy, solamente me gustaría destacar de Toño, como persona que conozco desde hace tiempo que es capaz de dar lo mejor en cada segundo de tiempo que pasas con él. De Rocío, aunque la conozco desde hace menos de dos años, puedo decir una cosa bien clara, que no existe palabra en el diccionario que pueda definir sus cualidades, porque estas cualidades son tantas, que harían falta casi todos los calificativos de virtuosidad que existen el diccionario de la Real Academia para poder definirla correctamente. Pero si me viera, como me veo obligado, a definirla con un atributo, sin dudarlo destacaría su sinceridad.

Con ello quiero pues demostrar que lo que hoy se esta firmando no es un mero contrato, sino que aquí hay vida, hay personas y sobretodo unos sentimientos que hacen de este acto, un acto único e irrepetible en la que el centro son los dos novios, que a partir de hoy tendrán que pensar como uno solo; creando una vida en común en la que el centro de toda ella estarán ambos hasta que así quieran o así le permita el tiempo.

Ahora comienza pues una nueva etapa en la que se os van abrir nuevos retos hasta ahora imposibles de afrontar y superar por separado, pero no tengáis miedo porque no estaréis solos puesto que ahí estaremos todos los que hoy vamos vivir este día tan esperado y feliz para vosotros.

Y sin más concluyo con unas palabras de agradecimiento por dejarme participar en este día tan especial para vosotros y también con unas palabras de deseo; puesto que os deseo para esta nueva vida que hoy comienza toda la felicidad que se pueda desear, puesto que yo hoy también soy feliz porque hoy no pierdo a un amigo y hermano, sino que gano también a una amiga y también una hermana.

Buenas tardes y buena suerte.

OS TRANSPORTES DE RENFE EN GALICIA

Nestes días tiven o pracer, ou mellor dito, tiven a mala sorte de utilizar, como outras moitas outras ocasións, os servizos de transporte público de persoas por liñas de ferrocarril en Galicia; ou dito de outra maneira, de utilizar a RENFE en Galicia.
Unha vez que entras nun rexional en Galicia parece que retrocedes no tempo a cando a Constitución non era máis que unha sinxela institución. Un verdadeiro periplo é ir de Ourense a calquer cidade de Galicia en tren.
O primeiro e que tes que dispor de tempo pois para percorrer preto de 100 quilómetros fan falla preto de dúas horas. Por tanto, se necesitas ir a un punto de Galicia en tren e tes presa por chegar, o máis recomendable é que non o fagas neste medio, porque de outra maneira non chegas a tempo. Non é porque o tren se retrase, senón porque sinxelamente é lento. Sen máis explicacións ao asunto.
Despois ven o interior…precioso para fai vinte anos, pero non para o século XXI. Pero da igual se é bonito ou non, senón o que importa é a comodidade. Pois de ela mellor nin falemos, porque os anos que teñen os coches fai que precisamente non sexan moi cómodos. E que ao final da viaxe te atopes con partes do teu corpo durmidas.
Pero non so fai falta tampo e ganas aguantar incomodidades, senón que ademais únese unha cualidade que non é culpa dos trens que circulan senón da propia RENFE, que pon liñas que son insuficientes para as posibles necesidades das cidades galegas. A verdade e que ao mellor máis liñas resultarían antieconómicas, pero acaso RENFE non presta un servizo público? Si a resposta é afirmativa, entón porque se mira pola economía cando o que interesa é prestar un servizo?
Agora fálase de por o AVE que unirán as cidades galegas. Aínda que iso poda resultar algo bo para Galicia (algo que está por demostras), a pregunta é clara: que galego medio poderá pagarse o AVE Ourense-Vigo ou Ourense-Santiago? Unha sola vez moitos, por non dicir que todos, pero a pregunta ten outra subpregunta: que galego poderá pagarse dúas veces a semana dito AVE, como é o caso dos estudantes universitarios? Aquí a resposta é máis sinxela, porque sería case que ningunha persoa.
Outra das solucións é coller un Talgo, pero tamén pode resultar unha dor no peto, aínda que se gana en tempo e en comodidade.
Entón porque non se inviste máis nestas infraestructuras rexionais que poidan unir todas as cidades galegas de unha maneira rápida, cómoda é económica. Desta maneira non só os estudantes poderían acudir máis rápidos e cómodos da súa cidade ao seu lugar de estudos, senón que o mesmo poderían facer os traballadores. Facendo desta maneira un territorio mais coexionado, no que se aposte por un medio de transporte colectivo de persoas que poda transportar unha grande cantidade de persoas, de maneira segura e, quizais a menos contaminante.
Pero o peor de todo é que noutras comunidades existe un bo servizo de transportes rexionais ou cercarías (caso de Madrid ou Barcelona) que permiten que os cidadáns podan vivir nunha cidade pero traballar noutra.
Cando se apostará dunha vez por este servizo de transporte? Dende un principio en España non se apostou por este medio. Desta maneira cando se estaba a crear este servizo noutros países europeos, en España apostouse polos grandes canais…está claro que nos trabucamos nese momento, pero non nós estaremos trabucando agora apostando polo transporte rápido de tren (que está moi ben) esquecéndonos destas liñas rexionais que transportan a toda a clase media española de un punto a outro da súa comunidade? Esta ben progresar e crear unha gran rede de AVE, pero creo que tamén se podería investir nunha gran rede de rexionais, modernos, rápidos, ecolóxicos e modernos; posto que creo que os que actualmente se están utilizando están xa suficientemente amortizados.
Pero isto é soamente unha opinión, non é un informe dunha persoa experta en ferrocarrís ou en transportes terrestres. Eu soamente quero plantexar as dúbidas para que cale en alguén esta idea, que poida der esta situación.

UNHA RECOMENDACIÓN EDITORIAL

Libro: El apóstol número 13
Autor: Michael Benoît
Editorial: Grijalbo, novela histórica
Atopámosnos ante un best seller que intenta recoller a xa moi recurrida gran mentira da Igrexa Catolica. Desta banda atopámosnos a un monxe dun pequeño convento perdido de Francia chamado padre Nil. Este é un estudioso dos libros evanxelicos, sobre todo do libro de San Mateo, e neste evanxeo descubre unha pequena verdade incomoda para a Igrexa católica e é a existencia dun posible decimoterceiro apostolo. Esta verdade da que tamén ten coñecemento un compañeiro da abadía que resulta ser o bibliotecario desta abadía, e a vez o único que ten acceso as tres seccións da biblioteca. Este compañeiro chamado Andrei, descubre probas sobre a existencia desta verdade incomoda para a igrexa pasando a ser esta verdade, máis que incomoda para a Igrexa, é unha verdade que a pode destruir, polo que o amigo e confidente do protagonista é asesinado no seu regreso de Roma, atopándose un extrano papel na súa man (a que libro se parece este principio!!).
Nil comeza a investigar, resultando tamén molesto para a Iglexa Catolica, polo que a Sociedade de Pio X (sociedade secreta da Iglexa Catolica) decide traelo a Roma para que permanece vixiado directamente por esta sociedade e para así coñecer da súa investigación.
En Roma, o noso protagonista segue investigando, coa axuda de varias persoas das que a veces terá que desconfiar, porque en Roma non se sabe quen pode ser amigo ou enemigo, nin tampouco se sabe donde te poden estar espiando.
Nesta trama tamén se involucra as outras dúas igrexas monoteístas do mundo (Xudios e Musulmáns). Todos xuntos impedirán que saia a luz unha verdade que os destruiría, e todo elo á espalda do padre Nil.
O argumento e a historia, son rápidos e enganchan ao lector dende o primeiro capítulo, como o son tódolos best sellers, pero por todo o demáis non fai máis que explotar unha historia que tivo relevancia con outros existos como “o código da Vinci” ou “En el nombre de la rosa”.
O que podemos destacar deste libro e dous factores, primeiramente que comeza no final, sendo case todo o libro un gran flash back que engloba tódolos capítulos menos o primeiro e o último. O segundo que podemos destacar deste libro é que entre capítulo e capitulo, inclúense tamén capítulos que supuestamente se narran nos distinto evanxeos da Biblia, e que foron interpretados polo protagonista. Con elo intentase, xunto con pequenos datos da historia, aparentar un pouco de verdade a unha historia novelesca.
A linguaxe utilizada é sinxela como todos o best sellers e que chega fácilmente ao lector que non esté moi habituado a ler novelas de linguaxe complicados.
Resumindo, este libro acumula todos os caracteres de best sellers polo que non é de extrañar que sexa un dos libros máis libros do ano, debido tamén a que se aproveita da repercusión dun dos máis vendidos dos últimos anos “O código da Vinci”.

FUNCIONARIOS PÚBLICOS?

Voulles facer unha pregunta: Das seguintes días opcións, cal de elas lles parece máis xusta para seleccionar aos funcionarios públicos?
1.- Un procedemento a nivel de todo o estado, no que tras varias probas intelectuais e prácticas, se seleccionen por un tribunal, a aqueles aspirantes que obtiveran as mellores notas.
2.- Un procedemento no que existan dúas fases; unha primeira onde se seleccionen a aqueles candidatos con mellor currículo académico-profesional sen ningún tipo de proba; e unha segunda fase no que un tribunal, formado por compañeiros de traballo seleccionen, entre os que se presenten dos que aprobaran a primeira fase, o que vai a converterse en funcionario; tamén se ningún tipo de proba competitiva.
O cidadán medio, que sexa ecuánime e razoable, elixiría a primeira, posto que desta maneira se respectarían os principios de mérito e capacidade; ademais do principio de igualdade de oportunidade. Ademais, é o sistema que actualmente se está a utilizar en case tódolos sistemas para o acceso á función pública.
É pois aquí onde me xurde unha segunda pregunta: porqué entón a universidade pública elixe aos seus profesores polo segundo sistema? Ou dito de outro modo: Porqué dous candidatos a ser fiscais, xuíces ou avogados do estado teñen que competir entre eles e dous posibles profesores de universidade non poden competir entre eles se queren aspirar a ser profesores?
As respostas que se ocorren para resolver a esta incógnita non son moitas e as que veñen á cabeza non deixan en moi boa posición aos profesores universitarios, xa que o que se demostra do dito dá a entender que os profesores universitarios non teñen un bo nivel intelectual. Cousa que podo confirmar empiricamente que non é certo porque, ademais de haber pasado pola universidade, teño moi bos amigos que agora mesmo están impartindo clase no que se presupón como estandarte da cultura humana e símbolo do progreso, da liberdade e do coñecemento.
É por elo que actualmente non atopo unha explicación que me faga ver o motivo desta lexislación aparentemente inxusta, e polo que vexo, inxustificada. Quedando pois a miña pregunta, como unha pregunta retórica que se lanza ao aire para que alguén atope resposta, ou al menos faga algo para acabar con esta inquedanza.
Por certo, e para rematar cunha pequena ironía que sempre nos ofrece o transcorrer do tempo; o primeiro dos sistemas arriba expostos e preconstitucional, o segundo é o actual…irónico, va que sí?

RECOMENDACIÓN EDITORIAL

Libro: Pasajes de la Historia
Autor: Juan Antonio Cebrián
Editorial: Ediciones Temas de hoy
Este libro soamente se pode definir como un libro divulgativo da Historia, en onde; o gran divulgador radiofónico recentemente falecido, Juan Antonio Cebrián; se poñen por escrito os temas que foi tratando no seu programa de radio “La rosa de los vientos”, e que ven a supor unha continuación do seu libro anterior denominado como o seu programa de radio.
Entrando xa no contido do libro, hai que sinalar que podemos atopar os feitos de persoaxes históricos, que en maior ou menor medida trocaron en distintos aspectos a Historia; a cal non sería a mesma sen a intervención destas persoas.
O libro entra nas vidas e formas de ser destas persoas ate o máis fondo da súa persoalidade. Tamén analiza os motivos de porque se comportaron dese xeito, tendo o autor certa complicidade cos protagonistas de cada capítulo, alagando as grandes obras e méritos dos persoaxes históricos, e a veces xustificando aos mesmos cando por algún ou outro motivo cometía algún erro. Así, por exemplo, no capítulo no que fala de “Iván IV el Terrible. Cuando el mal se apoderó de Rusia” o autor, sen chegar a xustificar a barbarie sanguinaria deste Zar, si que busca algunha xustificación chegando a recalcar en dúas ocasións que nos últimos momentos da vida deste asasino chega a arrepentirse dos feitos que rodearon o seu mandato.
Os capítulos atópanse ordenados de forma temporal, segundo foron aparecendo ao longo da historia. Desta maneira comeza con Leonidas e a batalla das Termópilas, e chega ate o Varón Rojo (Manfred Von Richthofen), pasando por Alejandro, Rodrigo Díaz de Vivar ou Edgar Allan Poe. Pero non só fala de Homes, senón que tamén fala das grandes mulleres que apareceron ao longo da historia, da súa vida e dos seus feitos, así que fala de Cleopatra, Leonor de Aquitania e de Lucrecia Borgia.
Unha das cualidades que ten este libro e que non só hai capítulos destinados a persoaxes concretos, senón que a veces fai referencia a un conxunto de persoas, e dicir a feitos históricos nos que sobre todo destacaron o valor e tenacidade, a veces dun exercito e a veces dunha sociedade; e así desta maneira ten un capítulo sobre a era Vikinga, e outros sobre a Batalla de Lepanto, da Armada Invencible ou da última carda da Brigada Lixeira.
Como se pode observar, os feitos que se destacan nos capítulos son de carácter moi diverso. Pero o que destacaría do libro, non sería o ben preparado que se atopa posto que se nota que requiriu de gran estudio analítico e histórico por parte do seu autor, nin a grande información que nel se contempla, nin os pequenos detalles históricos; se non a súa sinxeleza, posto que está escrito por un linguaxe que é fácil de chegar ao lector que non é historiador, nin que tampouco sexa un experto lector de libros. Esta cualidade débese a que como dixen ao principio está orientado a ser un libro divulgativo, e non un libro para unha facultade de historia.

CRÍTICA POLÍTICA OU MACHISMO ENCUBERTO

Nestes días nos que un goberno do Estado acaba de apostar pola paridade, ou case mellor dito, pola primacía da muller sobre o home, en canto a ministerios se trata apareceron por arte de maxia aquelas voces furiosas que critican esta primacía indicando a falla de experiencia de estas ministras. Ampáranse pois en argumentos políticos para criticar a estas membros do goberno…pero mira que casualidade que son os mesmos que tamén criticaron a paridade das listaxes electorais e da inxustiza da lei de igualdade, o que me fai preguntarme se en verdade non estarán encubrindo un machismo nesas críticas, por medo ao progreso da muller no ámbito da igualdade efectiva que tanto merecen.
A ministra máis castigada por estes reproches e a ministra de defensa Carme Chacón, a cal está recibindo dende estes sectores as maiores ofensas de descrédito político que se poidan imaxinar; chegando ao punto de criticar a esta ministra por estar nun posto no que vai a coller, proximamente, unha baixa maternal. Se estiveramos nunha empresa privada as críticas ao empresario que votase a esa traballadora chegarían de tódolos frontes, e se fora nomeada polo xefe para un ascenso ese xefe sería alagado por todos sen quebrantos. Pero estamos no goberno do estado, entón hai que criticar sen sentido e sen respectar aos principios constitucionais máis básicos como é o principio de igualdade entre xéneros... Unha pregunta me xorde a partir de aquí; onde están esas feministas para saír en defensa das ministras, e desta en concreto? Porque creo que a ela tamén hai que defendela porque tamén é muller, e está sendo criticada por ser muller.
É un gran logro tanto de Zapatero; por risco de nomear a unha muller como ministra de defensa (digo risco pois en principio é a institución posiblemente máis conservadora do Estado, aínda que coas últimas declaracións parece que este non é sector crítico, senón que con esta medida e a súa falta de crítica se esta a ver que o exercito español xa non é o exercito dos anos 70; senón que quizais sexa o exercito máis moderno do mundo no aspecto de igualdade e democracia) e sobre todo de Carme Chacón por conseguir ser a primeira ministra embarazada e ser a primeira muller que dirixe o ministerio de defensa.
Os críticos destra ministra alegan a súa falta de experiencia, eu dígolles que a experiencia se adquire co traballo, e Carme é unha grande traballadora política, que ao seu paso por tódolos postos que foi ostentando foi conquerindo méritos e experiencia. E se as críticas se deben a que non ten experiencia militar, hai que recordarlles a eses críticos que de tódolos ministros da democracia que ostentaron ese posto, moi poucos tiñan experiencia e graduación militar, concretamente só os dos primeiros gobernos da nosa democracia que eran militares podían presumir de ser grandes coñecedores do exercito español.
Tamén se lle critica por ser “nacionalista” catalana (debese a que pertence ao PSC). Ironías da vida, eses que a critican por ser unha catalana no ministerio de defensa, son os que defenden a España como unha gran nación indivisible. Con esa crítica que queren dar a relucir? Que os cataláns non son españois e por tanto non poden estar no ministerio de defensa…con eses argumentos danlle máis alas aos nacionalistas de ERC para que digan que Catalunya non é España. Pois eu que creo na diversidade española, creo que, segundo a Constitución (da que eses críticos tanto se enchen as súas bocas, pero soamente cando lles interesa, pois para o que non lles interesa ben que non a citan ou a terxiversan), Catalunya si que é España, e por tanto, Carme Chacón é española, e por tanto con dereito a ostentar o cargo que lle ten, tanto como o maior nacionalista español; ou incluso máis porque seguramente que esa carteira estaría máis controlada nas mans da “nacionalista” Chacón que nas dos “españolistas” que critican a Carme por ser catalana.
Sinalar finalmente dúas cousas; a primeira que de momento non hai crítica posible, pois co seu estado de xestación está disposta a traballar e viaxar ata o último día de xestación; o que é moi loable.
E segundo, que estes críticos sen argumentos sostibles non son capaces de esperar aos 100 días de actuación do goberno para comezar a criticar a actuación dos membros do mesmo. Tan desesperados están por criticar? Pois podían morderse a lingua porque de políticos ou críticos políticos non teñen nada, senón que son meros charlatáns que non teñen outra cousa que facer que intentar destruír o traballo conseguido por tantas mulleres (e homes) para conquerir a igualdade de xénero…sen dúbida que estes críticos aínda non se deron de conta de que estamos no século XXI e que España é, por sorte, unha democracia dende fai 30 anos e en onde se propugna como base fundamental o principio de igualdade do artigo 14 da constitución.

Recomendación editorial

Libro: La conjura de los necios
Autor: John Kennedy Toole
Editorial: Compactos anagrama
Comentario publicado no blog de Autofocus
Estamos cunha novela que foi merecerte dun Premio Pulitzer converténdose tanto polo seu contido como pola historia que rodea o seu autor, converteuse nunha obra magistral da literatura universal.
Comezando a contar a historia que rodea o libro sinalar que esta parece digna de recoller nunha novela. “La conjura de los necios”, ainda que se publica póstumanente, é a primeira obra escrita por John Kennedy Toole (xa que a segunda e última obra escrita por el é “La Biblia de neón”) e debemos a súa publicación á persuasión da súa nai e a sorte de que a Walker Percy lle parecera unha obra maxital. Despóis da mala acollida da primeira obra publicada por John Kennedy Toole, ese desesperouse até o punto de chegar ao sucidio. A súa nai, como tributo á obra do seu fillo, fala con moita xente do mundo da literatura e da publicación até que por fin atopou a Walker Percy. Este ao final decide publicar o libro despois de ver a xenealidade da abra, non sen antes intentar zafarse da lectira do libro. Esta toda historia aparece reflexado no prologo do libro feito polo propio Percy.
Entrando xa a historia que se narra na novela, atopámonos cunha persoaxe principal, chamado Ignatius J. Reilly. Esta persoaxe caracterízase por ser unha persoa con estudos universitarios, máis unha perosa que depende da súa nai, até o punto de non ter ningún oficio, dedicándose a estar encerrado na súa habitación escura escribindo o que el denomia “a obra maxistral da humaniddade”, e nos tempos de ocio, entre escrito e escrito, aproveita o tempo para ver dibuxos animados para ver “a forma de perversión da xuventude actual”. É un home ao que non lle gustan os cambios na súa vida, por elo vese abrumado cando ten que sair e enfrontarse coa sociedade en busca de un traballo para facer frente a unha débeda. Pero a sociedade que se lle presenta é unha sociedade á que el odiaa demasiado coma para comprendela.
Este odio á sociedade actual débese en grande mediada porque só o rodea a perversión, a decadencia, a incultura e a pobreza na que estaba sumerxida New Orleans (lugar na que se desenrola a historia), así que para poder seguir criticándoa, en troques de atopar algo bo, só consegue os peores traballos. Desta maneira, primeiramente atopa un traballo nunha oficiana dunha fabrica en decadencia, e posteriormente (cando consegue o título de ser a primeira persoa en ser despedido polo dono da empresa) enrólase, de casualidade, como vendedor ambulante de salchichas, do que básicamente se pode dicir que se comberte en comprador das salchichas que é encargado de vender.
Alí por onde vai só se dedica a atopar problemas para sí e para os que os rodean, creando situacións de esperpento e de comedia. Todo elo porque ao meu entender odia a toda persoa que non se atén ás súas ordes e aos seua ideais, chegando ao punto de odiar a súa nai.
Intentará cambiar a sociedade que o rodea, primeiro mediante unha revolución obreira nunha fábrica e despois co intento de crear un partido de homosexuais, aos que odia, pero que considera necesario para cambia-lo mundo. Esta confrontación de ideas e realidade lebanos a comparalo a un protagonista da mais grande novela xamais escrita “Don Quixote”. Ainda que con un problema de paso e un parecido a Oliver Hardy.
Máis entre medio do intento de cambio do mundo que o rodea, aparecen unha larga serie de persoaxes que como “La colmena” se aatopan tan entrelazados que o lector se vai quedar abraiado. Encontraremos negros eplotados, propietarias de antros de perdición, policias nalditos pola fortuna, homosexuais festeiros, patronos despreocupados... pero hai duas persoaxes secundarias fundamentais. Por unha banda a súa nai, á que ten escrabizada a unha casa até que se farta e sae a coñecer unha realidade da que estaba afastada polo seu fillo. E por outra banda, Myrna Minkoff, da que se pode dicir que a ama e a desprecia á vez. Esta persoaxe supón a cara contraria a Ignatius, e pola que este intenta cambia-la sociedade que o rodea, antes de que ela o faga pervertindoa máis do que está.
O final, aínda que non o quero desvelar, hai que decir que Ignatius é salvado pola única persoa pola que non se deixaría salvar nunca; á vez que o resto de persoaxes sufren unha sorte de cambio afortunado que os fai mellorar na súa vida ou empeorar, segundo mereceran.
Dende a primeira páxina Ignaitius vai ser unha persoaxe que ao lector vai repuganar e odiar como a que máis; sobre todo polo desprezo que este dá a toda a xente que o rodea, a mentira coa que intenta conseguir e á vez xustificar todo e a prepotencia coa que trata ao resto da humanidade. O propio narrador onmisciente que conta a historia odia a Ignatius, pero aá vez quereo, sentindo; as veces; lastima por el, e outras dándolle a razón. Todo elo infundido seguramente porque o propio autor se sentía identificado en parte co protagonista da súa novela. Ignatius, como o propio Toole son persoas que non se sinten comprendidos nesta sociedade, que sentían un grande apego a súa nai.
Ao lector as historias que se contan nesta novela vai producirlle as veces un sorriso, outras unha carcallada e sempre lles vai deixar un sabor de profundidade, devido ao gran estudo da realidade da época en que vive Ignatius, así como da sociedade e da propia persoa.
O libro queda aberto para unha posible segunta parte, e como dice o propio Walker Percy, “é unha verdadeira lástima que John Kennedy Toole xa non se atope entre nós, escribindo”, pero sempre quedará este xenial estudo da sociedade e da persoa, que cun forte soriso faranos pensar na realidade na que vivimos.