CALATAYUD E A SÚA COMARCA

Cidade, situada ao leste da provincia de Zaragoza e en plena Cordilleira Ibérica, ten escondidos fermosos tesouros tanto culturais, como naturais.
A nivel cultural termos que destacar as diversas construcións distribuídas, non só pola cidade en sí, senón tamén por toda a extensa xeografía, con monumentos dignos de ver. Pero se dúbida o que destacaría sería a que poderíamos chamar xoia da coroa de Calatayud, que é un fresco de Goya, pintado cando este famoso pintor español dos séculos XVIII e XIX tiña 17 anos, polo que é a primeira obra coñecida deste pintor. Esta obra pictórica, podémola atopar na propia cidade de Calatayud, na súa igrexa principal. Esta obra está realizada, non sobre un lenzo, nin tampouco nunha parede, senón sobre madeira e son as portas dun armario-relicario. Pero a verdade, xunto a esta xoia pictórica podemos atopar outras xoias no museo privado da parroquia, que se pode visitar por un módico prezo de 1,50 € no que se inclúe a un guía; que sen ser experto en arte; explica toda dunha forma que pode chegar a ser maxistral. Un pequeno apuntamento deste museo é que atoparemos un armario no que se atopan tódolos arcanxos dos santos sacramentos, dos que nos asombraremos (como o fixen eu) que son catro os arcanxos e non tres como normalmente se pensa.
Despois de ver esta asombrosa igrexa e o seu museo, o visitante pode pasear polas diversas rúas da cidade no que verá obras arquitectónicas nos que atopará diversos tipos arquitectónicos, entre os que atoparemos o mozarabe, o románico, barroco e inclusive psudo-neoclásico, ou algo que así me pareceu nunha fachada dunha igrexa. Todas estas construcións estarán feitas en pedra ou en ladrillo. Existe, preto da praza maior unha igrexa (tan grande coma unha catedral) feita de ladrillo; a cal me impresionou debido a que xamais vin algo parecido na Nosa Terra galega.
A cume da visita a cidade de Calatayud é a visita ao seu castelo árabe. A verdade é que a súa conservación non é moi boa, pero xa se están tomando medidas para evitar a súa destrución polo paso do tempo. En todo caso a súa visita merece a pena, pois é impresionante a extensión que cobren os seus muros máis exteriores, así e como a fortaleza atópase dividida en dúas partes, unha en cada colina da cidade.
Deixando xa a visita á cidade de Calatayud non se pode deixar de visitar o “Monasterio de Piedra”. Situado no nacemento do río “Piedra”, o mosteiro foi construído no século XI e XII, e aínda que despois da desamortización de Mendizábal foi parcialmente destruído pola deixadez e polos espolios cometidos polos veciños da zona, ate que foi adquirido por uns nobres. O mosteiro pódese visitar só en parte, pois a outra parte está dedicada a un Hotel. Mentres se espera polo guía para a visita (a visita é sempre guiada) pódese visitar a exposición permanente sobre o chocolate, posto que este foi o primeiro lugar onde se fixo chocolate por primeira vez en Europa.
Pero o máis importante do mosteiro non é a construción en si, se non todo o parque que o rodea, onde a auga xoga por entre as terras, formando cataratas impresionantes. A visita non só merece a pena, se non que é imprescindible. Por entre a natureza a paz invade todo o corpo e a alma. Agora sei porque estaba situado un mosteiro nesa zona, xa que era a mellor forma de reflexionar e atopar a paz espiritual. A ruta, tan só por entre os camiños que percorren toda esa maravillosa natureza dura entre unha hora e media e dúas horas. Mais non só atoparemos paisaxes, se non tamén mostras de cetrería con todo tipo de aves. Toda a visita ao mosteiro, incluída a visita guiada polo mosteiro, a visita ao parque e a cetrería son 12 €.
Tamén o visitante ten que realizar unha parada obrigada nas Hoces do Río Me4sa en Jaraba que se caracterizan por ser un desgaste do río nas montañas arcillosas da zona. Impresiona a capela existente no medio das hoces e a media altura entre o chan e o ceo.
Finalmente os viaxeiros que percorren a zona deben visitar tódolos pobos do alrededor porque sempre van encontrar cousas interesantes; así terá á súa disposición Castrejón de las Armas, Ateca, Jaraba, Nuévalos, Terrer, Alhama de Aragón…
O viaxeiro non pode deixar esta zona de Zaragoza sen levarse antes para casa un pouco de chocolate de Ateca, que se vende en tabletas de un kilo, e do que dou fe de que está moi rico.
Unha curiosidade final é que en todos as aldeas, vilas, e na propia cidade de Calatayud, as torres, os campanarios das igrexas, e algúns edificios atópanse torcidos e a punto de caer…a resposta ao enigma de porqué están así radica no solo, xa que a zona está formada por terreos calcareos xunto con terreo estable, o que fai que si se filtra auga nunha zona calcarea, esta desfaise, facendo torcer o edificio ao desprazar a súa cimentación.

OBAMA: A REALIDADE DA ILUSIÓN

Tiven un sono no cal a esperanza volvía a rexurdir na Humanidade. Tiven un sono no que, por fin, a raza e a cor da pel non importa para chegar ao máis alto. Tiven un sono no que a xuventude e a ilusión polo cambio chegaba ao goberno da nación máis poderosa do mundo.
Ese sono é hoxe unha realidade coa elección de Obama como presidente dos Estados Unidos de América. O novo presidente creará historia, non só por ser o presidente con menos idade dos EE.UU., nin tampouco por ser o primeiro presidente negro da breve historia da, agora, nación máis importante do Mundo (demostrándose así que a cor da pel non pode impedir a ningunha persoa conseguir os seus sonos e compensando a longa historia de marxinación desta raza nos EE.UU.); se non que tamén o será porque espertou, non só nos estadounidenses, se non en case todo o mundo, unha grande espectativa, unha forte ilusión e, sobre todo, unha incontable esperanza de cambio.
Un cambio para un mundo mellor, un mundo de paz e de prosperidade en todo o planeta…pois este norteamericano multiracial soubo crear ilusión entre norteamericanos de tódalas razas e de todo o pais coa súa retórica chea de esperanza nun futuro mellor (we can change).
Pero, agora, despois da resaca electoral e de espertar dunha longa noite de reconto de votos e festexos fagámonos unha pregunta: o cambio pódese dar?; dito doutra maneira, o “yes, we can”, pódese facerse realidade?
É claro que o primeiro paso está dado, o cal foi que os estadounidenses (cidadáns conservadores por natureza) apostasen por un cambio, que en primeiro momento parece radical…pero este é un primeiro paso no camiño longo que nos espera se queremos facer realidade as promesas ilusionantes de cambio e de futuro esperanzador. Porque o difícil chega agora. A realidade que agarda é un mundo en crise, un mundo en guerra contra o terrorismo, un mundo onde o cambio climático é unha realidade; un mundo onde a maioría de habitantes está na extrema pobreza… e a realidade, tamén di que un só home (por moi poderoso que sexa) non pode cambiar o mundo el só.
A sociedade dos EE.UU. ten que cambiar de forma de ser e de pensar para poder axudar a cambiar o mundo que o rodea. Esa é a grande labor que agarda a Obama. É que a realidade dos EE.UU. é unha sociedade moi nacionalista e conservadora, a cal so lle interesa os problemas dos propios EE.UU e a súa propia seguridade económica, política, institucional e defensiva. E iso é palpable, pois millóns de persoas seguiron votando a McCain, ou a representación do ultra conservadurismo, do neoliberalismo en quebra e das guerras preventivas como arma de defensa. E para poder cambiar o mundo terá que cambiar esta forma de ser dos Norteamericanos, e para elo terá que rodearse de políticos que tamén queiran o cambio e teñan as mesmas ilusións para conseguir un mundo mellor.
Máis aínda que os teña, fará falla tempo, recursos e predisposición ao cambio, e iso é algo que so se demostrará andando. E como di o refrán de que “o movemento demóstrase andando” haberá que ver pouco a pouco se toda esta euforia de ilusión para o cambio se aplica a unha realidade bastante desoladora.
Non quero ser a persoa que sexa tachada de pesimista e nin de ave de mal augurio, pero a historia demostra que sempre que algunha persoa intentou un cambio radical nos EE.UU. acabou sendo vítima dun asasinato. Lincoln, Martin Luter Kin, ou Kennedy son exemplos reais desta teoría. Ademáis, aínda que a carreira de Obama está chea de esperanzas feitas realidade, o certo é que como presidente non fixo nada polo que este exceso de ilusión pode levar a unha grande tristeza porque os cambios non se producen ou porque o novo presidente non era o que desexamos. Polo que o mellor despois desta ilusión que existe en tódolos medios, o máis sensato é mirar se o cambio se produce, e sobre todo colaborar para que este cambio sexa realidade, porque todos somos os que debemos de cambiar o mundo na pequena parcela na que nos tocou vivir, facendo así posible a adaptación da frase dun ex presidente americano a un contexto mundial, podendo ser agora “non preguntes o que o mundo pode facer por ti, se non pregúntate o que o ti podes facer polo mundo”.
Pero os españois deberíamos de aprender algo dos americanos, como dixo Gabilondo deberíamos de aprender, como despois dunha forte batalla electoral entre os candidatos que case supón a división o pais en dous bloques, a figura da presidencia dos EE.UU. non sufra danos e sexa indiscutible; recoñecendo a derrota e ofrecendo lealdade ao novo presidente o contrincante perdedor. E iso é así dende sempre. En España isto non ocorre e así o presidente de España é atacado sen contemplación, incluso antes de ser elixido, e incluso é posto en dúbida o resultado electoral (exemplo das eleccións de 2004 e da postura do PP durante os 4 anos seguintes de goberno, restando credibilidade ao mesmo).
Pero os políticos españois tamén deben de aprender outra lección, neste caso de Obama; e é a ilusión que esperta, algo que actualmente non sucede con ningún político español como se pode demostrar coas enquisas oficiais. Polo que os políticos deben de reflexionar sobre esa falla de ilusión que esparcen, e intentar volver a crear unha ilusión nos españois para coa política e de que os políticos poden mellorar este país.