TERRA DE PAIXÓN

Quero estar nesta terra,
que non me viu nacer,
máis está preto no meu crecer
porque entrou nas miñas veas;
producíndome un reaparecer,
no meu interior, dunha paixón
que desexa os teus territorios percorrer.

As siruetas dos teus lindeiros
lembran o suave movemento
dos dourados campos de centeo,
lentamente mecidos polo vento.

Unha preciosa pel
recubre o teu corpo eterno,
símbolo de vida e paixón
no que gozoso me enterro,
sentíndome dentro de ti;
tocando o rico terreo
que me outorgas dende o interior.

Anhelo as sinuosas ladeiras
dos montes no que me gusta estar,
e dos profundos recobecos,
que tanto gusta visitar.

Dous luceiros permenestes
vixían estas fronteiras,
as que nadie pode prenetar
e as que só eu teño dereito,
porque sen podelo entender,
graváronse no meu peito,
para non poderte esquecer.

Es o país do meu corazón
do que formo único habitante,
que agrada con ilusión:
ser eterno amante.

9 de febreiro de 2007
Dragón Soñador

GALEGO

Lingua de poetas e labregos,
lingua de nais e fillos,
lingua de emigrantes e refuxiados,
lingua de mariñeiros e labregos.
Palabras do pobo e das xentes.
Nai repudiada por algúns,
e amada por outros,
pero nai de todos.
Urbana e rústica,
coma ningunha outra;
presente na rúa e na casa,
no lar e no bar.
Presente no mar e na horta,
no fogar e no palleiro.
Comunicadora con nós,
entre nós,
e cos nosos ancestros.
Bocados de moitas xeracións,
e símbolo de unión;
do presente e do pasado,
do novo e do vello,
do aquí e do acolá.
Grande tesouro da Galiza,
do que me pareze
que nos vamos a olvidar.
Pero non ha de faltar,
quen do pobo galego
cre un novo cantar,
que a nosa nai
faga resucitar.

O Dragón Soñador