ODA A LA BODA DE TOÑO Y ROCIO

Si ahora os hablase de dos grandes empresas que se unen para una apuesta en común, todos pensaríamos que estoy hablando de una fusión. Pero si a esas dos empresas les pongo el nombre de Antonio y de Rocío, y cambio la palabra de unión por “casar” estaríamos ante un matrimonio.

Si hay algún jurista entre la sala, seguramente que ni le extraña esta asimilación porque ambas instituciones participan de un mínimo común jurídico, los contratos. Pero para la mayoría de los asistentes en la sala la unión de dos personas nos parece algo más de un contrato o una mera declaración de voluntades de obligaciones y derechos entre las partes, pues entre medio de este pacto se encuentran relacionados personas y sobretodo sentimientos que los afectarán a lo largo de su vida.

Hace unos 20 años que conocía a Antonio o como sus amigos tenemos el privilegio de llamarlo “Toño”, y por entonces no se nos pasó por la cabeza por un instante que este momento pudiera llegar, básicamente porque a aquellos hombrecitos imberbes veían a las chicas simplemente como algo distinto. Pero tampoco quizás viésemos cercano este momento hace ahora dos años, cuando Rocío no era más que una mujer.

Pero como dijo un gran filósofo griego “nada permanece sino que cambia”, como hoy empíricamente se puede demostrar. Y así, a lo largo de este tiempo que nos trae hasta el día de hoy, Rocío ha pasado de ser una mujer, a pasar a ser la mujer de mi gran amigo, por no decir mejor hermano.

De ambos se podría estar diciendo muchas cosas durante horas, más sin ánimo de aburrir a los que aquí se reúnen hoy, solamente me gustaría destacar de Toño, como persona que conozco desde hace tiempo que es capaz de dar lo mejor en cada segundo de tiempo que pasas con él. De Rocío, aunque la conozco desde hace menos de dos años, puedo decir una cosa bien clara, que no existe palabra en el diccionario que pueda definir sus cualidades, porque estas cualidades son tantas, que harían falta casi todos los calificativos de virtuosidad que existen el diccionario de la Real Academia para poder definirla correctamente. Pero si me viera, como me veo obligado, a definirla con un atributo, sin dudarlo destacaría su sinceridad.

Con ello quiero pues demostrar que lo que hoy se esta firmando no es un mero contrato, sino que aquí hay vida, hay personas y sobretodo unos sentimientos que hacen de este acto, un acto único e irrepetible en la que el centro son los dos novios, que a partir de hoy tendrán que pensar como uno solo; creando una vida en común en la que el centro de toda ella estarán ambos hasta que así quieran o así le permita el tiempo.

Ahora comienza pues una nueva etapa en la que se os van abrir nuevos retos hasta ahora imposibles de afrontar y superar por separado, pero no tengáis miedo porque no estaréis solos puesto que ahí estaremos todos los que hoy vamos vivir este día tan esperado y feliz para vosotros.

Y sin más concluyo con unas palabras de agradecimiento por dejarme participar en este día tan especial para vosotros y también con unas palabras de deseo; puesto que os deseo para esta nueva vida que hoy comienza toda la felicidad que se pueda desear, puesto que yo hoy también soy feliz porque hoy no pierdo a un amigo y hermano, sino que gano también a una amiga y también una hermana.

Buenas tardes y buena suerte.

OS TRANSPORTES DE RENFE EN GALICIA

Nestes días tiven o pracer, ou mellor dito, tiven a mala sorte de utilizar, como outras moitas outras ocasións, os servizos de transporte público de persoas por liñas de ferrocarril en Galicia; ou dito de outra maneira, de utilizar a RENFE en Galicia.
Unha vez que entras nun rexional en Galicia parece que retrocedes no tempo a cando a Constitución non era máis que unha sinxela institución. Un verdadeiro periplo é ir de Ourense a calquer cidade de Galicia en tren.
O primeiro e que tes que dispor de tempo pois para percorrer preto de 100 quilómetros fan falla preto de dúas horas. Por tanto, se necesitas ir a un punto de Galicia en tren e tes presa por chegar, o máis recomendable é que non o fagas neste medio, porque de outra maneira non chegas a tempo. Non é porque o tren se retrase, senón porque sinxelamente é lento. Sen máis explicacións ao asunto.
Despois ven o interior…precioso para fai vinte anos, pero non para o século XXI. Pero da igual se é bonito ou non, senón o que importa é a comodidade. Pois de ela mellor nin falemos, porque os anos que teñen os coches fai que precisamente non sexan moi cómodos. E que ao final da viaxe te atopes con partes do teu corpo durmidas.
Pero non so fai falta tampo e ganas aguantar incomodidades, senón que ademais únese unha cualidade que non é culpa dos trens que circulan senón da propia RENFE, que pon liñas que son insuficientes para as posibles necesidades das cidades galegas. A verdade e que ao mellor máis liñas resultarían antieconómicas, pero acaso RENFE non presta un servizo público? Si a resposta é afirmativa, entón porque se mira pola economía cando o que interesa é prestar un servizo?
Agora fálase de por o AVE que unirán as cidades galegas. Aínda que iso poda resultar algo bo para Galicia (algo que está por demostras), a pregunta é clara: que galego medio poderá pagarse o AVE Ourense-Vigo ou Ourense-Santiago? Unha sola vez moitos, por non dicir que todos, pero a pregunta ten outra subpregunta: que galego poderá pagarse dúas veces a semana dito AVE, como é o caso dos estudantes universitarios? Aquí a resposta é máis sinxela, porque sería case que ningunha persoa.
Outra das solucións é coller un Talgo, pero tamén pode resultar unha dor no peto, aínda que se gana en tempo e en comodidade.
Entón porque non se inviste máis nestas infraestructuras rexionais que poidan unir todas as cidades galegas de unha maneira rápida, cómoda é económica. Desta maneira non só os estudantes poderían acudir máis rápidos e cómodos da súa cidade ao seu lugar de estudos, senón que o mesmo poderían facer os traballadores. Facendo desta maneira un territorio mais coexionado, no que se aposte por un medio de transporte colectivo de persoas que poda transportar unha grande cantidade de persoas, de maneira segura e, quizais a menos contaminante.
Pero o peor de todo é que noutras comunidades existe un bo servizo de transportes rexionais ou cercarías (caso de Madrid ou Barcelona) que permiten que os cidadáns podan vivir nunha cidade pero traballar noutra.
Cando se apostará dunha vez por este servizo de transporte? Dende un principio en España non se apostou por este medio. Desta maneira cando se estaba a crear este servizo noutros países europeos, en España apostouse polos grandes canais…está claro que nos trabucamos nese momento, pero non nós estaremos trabucando agora apostando polo transporte rápido de tren (que está moi ben) esquecéndonos destas liñas rexionais que transportan a toda a clase media española de un punto a outro da súa comunidade? Esta ben progresar e crear unha gran rede de AVE, pero creo que tamén se podería investir nunha gran rede de rexionais, modernos, rápidos, ecolóxicos e modernos; posto que creo que os que actualmente se están utilizando están xa suficientemente amortizados.
Pero isto é soamente unha opinión, non é un informe dunha persoa experta en ferrocarrís ou en transportes terrestres. Eu soamente quero plantexar as dúbidas para que cale en alguén esta idea, que poida der esta situación.

UNHA RECOMENDACIÓN EDITORIAL

Libro: El apóstol número 13
Autor: Michael Benoît
Editorial: Grijalbo, novela histórica
Atopámosnos ante un best seller que intenta recoller a xa moi recurrida gran mentira da Igrexa Catolica. Desta banda atopámosnos a un monxe dun pequeño convento perdido de Francia chamado padre Nil. Este é un estudioso dos libros evanxelicos, sobre todo do libro de San Mateo, e neste evanxeo descubre unha pequena verdade incomoda para a Igrexa católica e é a existencia dun posible decimoterceiro apostolo. Esta verdade da que tamén ten coñecemento un compañeiro da abadía que resulta ser o bibliotecario desta abadía, e a vez o único que ten acceso as tres seccións da biblioteca. Este compañeiro chamado Andrei, descubre probas sobre a existencia desta verdade incomoda para a igrexa pasando a ser esta verdade, máis que incomoda para a Igrexa, é unha verdade que a pode destruir, polo que o amigo e confidente do protagonista é asesinado no seu regreso de Roma, atopándose un extrano papel na súa man (a que libro se parece este principio!!).
Nil comeza a investigar, resultando tamén molesto para a Iglexa Catolica, polo que a Sociedade de Pio X (sociedade secreta da Iglexa Catolica) decide traelo a Roma para que permanece vixiado directamente por esta sociedade e para así coñecer da súa investigación.
En Roma, o noso protagonista segue investigando, coa axuda de varias persoas das que a veces terá que desconfiar, porque en Roma non se sabe quen pode ser amigo ou enemigo, nin tampouco se sabe donde te poden estar espiando.
Nesta trama tamén se involucra as outras dúas igrexas monoteístas do mundo (Xudios e Musulmáns). Todos xuntos impedirán que saia a luz unha verdade que os destruiría, e todo elo á espalda do padre Nil.
O argumento e a historia, son rápidos e enganchan ao lector dende o primeiro capítulo, como o son tódolos best sellers, pero por todo o demáis non fai máis que explotar unha historia que tivo relevancia con outros existos como “o código da Vinci” ou “En el nombre de la rosa”.
O que podemos destacar deste libro e dous factores, primeiramente que comeza no final, sendo case todo o libro un gran flash back que engloba tódolos capítulos menos o primeiro e o último. O segundo que podemos destacar deste libro é que entre capítulo e capitulo, inclúense tamén capítulos que supuestamente se narran nos distinto evanxeos da Biblia, e que foron interpretados polo protagonista. Con elo intentase, xunto con pequenos datos da historia, aparentar un pouco de verdade a unha historia novelesca.
A linguaxe utilizada é sinxela como todos o best sellers e que chega fácilmente ao lector que non esté moi habituado a ler novelas de linguaxe complicados.
Resumindo, este libro acumula todos os caracteres de best sellers polo que non é de extrañar que sexa un dos libros máis libros do ano, debido tamén a que se aproveita da repercusión dun dos máis vendidos dos últimos anos “O código da Vinci”.

FUNCIONARIOS PÚBLICOS?

Voulles facer unha pregunta: Das seguintes días opcións, cal de elas lles parece máis xusta para seleccionar aos funcionarios públicos?
1.- Un procedemento a nivel de todo o estado, no que tras varias probas intelectuais e prácticas, se seleccionen por un tribunal, a aqueles aspirantes que obtiveran as mellores notas.
2.- Un procedemento no que existan dúas fases; unha primeira onde se seleccionen a aqueles candidatos con mellor currículo académico-profesional sen ningún tipo de proba; e unha segunda fase no que un tribunal, formado por compañeiros de traballo seleccionen, entre os que se presenten dos que aprobaran a primeira fase, o que vai a converterse en funcionario; tamén se ningún tipo de proba competitiva.
O cidadán medio, que sexa ecuánime e razoable, elixiría a primeira, posto que desta maneira se respectarían os principios de mérito e capacidade; ademais do principio de igualdade de oportunidade. Ademais, é o sistema que actualmente se está a utilizar en case tódolos sistemas para o acceso á función pública.
É pois aquí onde me xurde unha segunda pregunta: porqué entón a universidade pública elixe aos seus profesores polo segundo sistema? Ou dito de outro modo: Porqué dous candidatos a ser fiscais, xuíces ou avogados do estado teñen que competir entre eles e dous posibles profesores de universidade non poden competir entre eles se queren aspirar a ser profesores?
As respostas que se ocorren para resolver a esta incógnita non son moitas e as que veñen á cabeza non deixan en moi boa posición aos profesores universitarios, xa que o que se demostra do dito dá a entender que os profesores universitarios non teñen un bo nivel intelectual. Cousa que podo confirmar empiricamente que non é certo porque, ademais de haber pasado pola universidade, teño moi bos amigos que agora mesmo están impartindo clase no que se presupón como estandarte da cultura humana e símbolo do progreso, da liberdade e do coñecemento.
É por elo que actualmente non atopo unha explicación que me faga ver o motivo desta lexislación aparentemente inxusta, e polo que vexo, inxustificada. Quedando pois a miña pregunta, como unha pregunta retórica que se lanza ao aire para que alguén atope resposta, ou al menos faga algo para acabar con esta inquedanza.
Por certo, e para rematar cunha pequena ironía que sempre nos ofrece o transcorrer do tempo; o primeiro dos sistemas arriba expostos e preconstitucional, o segundo é o actual…irónico, va que sí?