Para o meu Anxo por facerme ter esperanza e salvarme da negrura eterna que produce os amores pasados que se van...grazas meu Anxo por estar ahí
Cada mañá,
unha amarga bagoa
percorría o meu corazón,
por un amor morto.
E apareciches ti!
Cada día,
era unha loita co recordo,
que facía tapar con sombras
o sol radiante do verán.
E chegaches ti!
o ritmo dunha vida;
ennegrecida polo desamor;
espertou polos teus coidados
e renaceu polas túas caricias.
Todo porque estabas ti!
Pedinche o prezo pola salvación,
requeríndome unha soa poesía;
e sentados nunha pedra,
mentres aarecía un atardecer perfecto
no noso mundo e na miña tristura,
ofrecinche os versos puros do corazón
dunha canción, que espero eterna,
na historía do noso destina.
non ouvo palabras de amor,
senón caricias puras,
miradas inocentes entrecruzadas,
mentres a luz do solpor;
xogando coa eterna beleza;
realzaba a figura do meu Anxo salvador
e que agora é a miña adoración.
E mentres oias a canción do silencio
a necesidade de ti aumentaba;
e mentres o mundo continuaba
precisaba que ese segundo non pasara;
e mentres todo remataba
desexaba santir o teu corazón.
Oh, meu Anxo salvador!
uns versos non son suficientes,
pois todos os poetas do mundo
non poderían expresar o agradecemento,
nin tampouco este sentimento
que agora intento decirche
mediante tinta que sae do interior;
mais espero que os meus xestos,
as miñas caricias e aloumiños
salden esta débeda que contrín contigo
e paguen o dano que a vida che causou.
Dragón Soñador
24 de setembro de 2008
No hay comentarios:
Publicar un comentario