UNHA RECOMENDACIÓN EDITORIAL

Libro: El nombre de la rosa
Autor: Humberto Ecco
Editorial: El País, novela histórica
“El nombre de la rosa” converteuse no libro éxito de ventas no ano da súa publicación en 1980 chegando a ser o maior “best seller” en ventas até a aparición de “O código da Vinci”, o que supón unha rareza editorial xa que a novela non ten as calidades típicas dun “best seller” ao ser difícil de ler, con complicados e profundos diálogos filosóficos e teolóxicos que fan que a lectura do libro sexa, en determinados momentos, árida, lenta e laveríntica.
Entrando no argumento da novela o protagonista non é o novicio benedictino Adso (que narra a historia da novela), ou o seu mestre franciscano Guillermo de Baskerville; senón que o protagonista da novela é unha abadía benedictina do norte de Italia da cal non sabemos o nome en toda a novela, e sobre todo a súa biblioteca, na que se acumula gran parte da sabiduría acumulada ao longo dos séculos no occidente; e na que se producen uns feitos extraños, a cal é a morte dun monxe de maneira misteriosa. Para resolver este problema é enviado Guillermo de Baskerville, un monxe franciscano inglés e antigo inquisidor; xunto co seu aprendiz novicio Adso.
Xunto chegan a unha abadía chea de prohibicións sobre a utilización da biblioteca e do silencio dos monxes con determinados secretos existentes na propia abadía. Pero as dificultades do descubrimento do monxe falecido aumentarán á vez que se resolve dito asunto porque comezará unha serie de asasinatos que rodean á biblioteca e a un libro prohibido perdido dunha zona totalmente prohibida da biblioteca o “finis africae”; combertendose este asunto no centro da investigación dos dous protagonistas e á vez o centro da novela.
En canto ao resultado final da investigación vai a ser interesante para o lector, pois quizais resulte inesperado o asasino, á vez que ao longo do libro, o lector poderá darse de conta rapidamente cal é a arma homicida, grazas as pistas que o escritor nos vai contando ao longo da novela.
Entrando no aspecto narrativo, a novela comeza con un capitulo, no que o escritor intenta darlle veracidade á novela dicindo que o escrito que o lector vai a ler é unha tradución dun libro atopado por el mesmo. Tendo a partir de ese momento un narrador en primeira persoa o cal é o propio Adso, xa maior e a punto de finalizar a súa longa existencia. De esta maneira, maxistralmente, Umberto Ecco para darlle máis realismo, fai que o narrador a veces se perda en pequenos detalles sen importancia, típicos de alguén que está escribindo os seus recordos, esquecéndose doutros que terían máis importancia.
Entrando no tipo de linguaxe que utiliza Umberto Ecco, podemos dicir que é unha linguaxe complicada, difícil de ler para un lector pouco experimentado, no que se produce a mezcolanza dunha linguaxe bastante culta xunto con grandes diálogos no que se profundizan en temas non só filosóficos e relixosos, senón tamén doutras ciencias, como a bioloxía, a menciña ou inclusive a tecnoloxía como a invención das gafas que utiliza Guillermo.
Finalmente, non podo rematar este pequeno comentario sen facer referencia a dous asúntos. O primeiro ao tempo situado a novela, que é o conflicto entre o Papa Juan XXII e o Emperador Ludovico do Imperio Sacro Romano Germánico; e o segundo é facer referencia a adaptación de esta novela ao cinema polo director Jean Jaques Annau, a cal e dunha excelente calidade e fidedigna a esta novela, pero este é un tema que é mellor deixalo en mans dos meus compañeiro de Banda Aparte cinema, cos cales podedes contactar no enlace deste mesmo blog.